Hasret

“Asr-ı Saadet’ten bir hatıra ki, ömre bedel
Ömrün içinde bir hasret ki, o ömür kadar güzel”

Dünya ve biz…
Dalgalı deniz…
Bazen iner, bazen yükseliriz.
Bir kararda kalmayız.

Az ya da çok, bir şeyler bekler, hayattan bir şeyler ümit ederiz.
Sayısız şeylere hasretleniriz.
Kimimiz gelecek yıla, kimimiz bahara, kimimiz sabaha…
Kimimiz de o ebedî diyara. Cennete, cemalullaha hasretleniriz. Böyle bir hasretin yâdıyla yanarız.
Hasret yumağıdır içimiz.
Kimsenin hasreti, kimseye benzemez, ama hasrettir işte…
Arkanızı dönmekle geride kalmaz. Gözünüzü yummakla hayatımızdan çıkmaz.
Bir gölge gibi hasretini duyduğumuz şey, bizimle beraber yürür gider.
Hey gidi günler hey…
Çocukluktan, hayata adımımızı atmaya başladığımız daha ilk günlerden beri büyür hasretlerimiz. Yan odadan sesler gelir kulağınıza, anacığınızın sesi, yüzünüze bakmak isteyen o sevgili yüzün sesi… Yemek için değil, anne yüzünü görmek için ağlar bebekler. Annemize ağlardık ayrı odalarda. Sesimizi duyurmak için neler yapardık neler…
Sonra biraz olsun yürümek, adım atmak… O da bir hasret değil mi? Sıralar evde eşyaları. Sonra oda oda gezmek ister, tanıştır evin haliyle, eski, yeni eşyasıyla. Sonra birini seçer içinden, ona bağlanır oyuncaklarından. Onu yanına almadan yatmaz, uyuyamaz. Sallanan bir atı vardır tahtadan. Üşür belki diye üstünü örtmeden yatamaz. Küçüklüğün hasreti de büyüktür.
Sonra camdan bakar o çocuk. Bulutları seyreder, arada bir kuşlar, kargalar konar yakın dallarına pencereden baktığı o ağaçların. Sonra uçakların geride bıraktığı izleri seyreder hasretle ve o izlerin yavaş yavaş kayboluşunu, silinişini. Gözlerinde hayretle, içinde hasretle, öyle seyreder…
“İçinde kimler var? Birbirine kavuşmak için kimler, kimi bekliyor? Nereye gidiyor bir uçak dolusu insan? İçinde derdi, kederi, neşesiyle nereye gidiyor?” diye düşünür. Düşünür de hasretlenir.
Kuşlara, uçaklara bakar, gece olur, yıldızlara bakar. Çiçekleri görenin hakkıdır yıldızları da görmek. Çiçekler ve yıldızlar yeryüzünün ve gökyüzünün kelimeleridir. Hece hece okur çocuk. Çocuk gözler büyümüştür artık. Gökyüzünde gezmek, semalarda kanat çırpmak ister. Baktıklarını tutmak ister. Bu da bir hasrettir. Kış ortasında bahar ister. Olmaz, gelmez. Ama ister işte. Bu da bir hasrettir…
Elindeki kafesten yüzlerce kuşu tek tek salan, hürriyetine kavuşturan, Ağa Camii önündeki ihtiyarı hatırlar. Neydi adı? İsmin ne önemi var ki? Kahraman bir adam işte… Yıllar önce, bir Kurban Bayramı’nın arefe günü bir kafes dolusu kuşun parasını verip kuşçudan satın alan adam. Sonra usul usul elceğiziyle onları tek tek salıveren adam. O temiz yüzlü, mübarek ihtiyarı hatırlar. “Keşke bir sarılsaydım, kucaklasaydım, ellerinden öpseydim o ihtiyarın.” diye düşünür. Kuşları Allah için salıveren o adamı hiç unutmamıştır. Ona da, yaptığına da hasretlenir.
Aslında hep iç içeyizdir hasretle. Anneler neyse de, babamızı sevmek zordur. Kucağına atılmak isteriz, ama ellerini bile zor öperiz nedense. Gerçekleştirmek istediğimiz pek çok şey buhar olur, uçar gider… Araya giren öyle lüzumsuz işler, bıçak gibi en tatlı anını kesip gider hayatın. Bir buz parçası gibi erirsiniz, damla damla tükenirsiniz. Son bir damla kalır, bir damlacık kalır geriye. Hasretlenirsiniz…
Ne anne, ne de baba kalmıştır artık geride. Babaanne, anneanne ya da dedeler çoktan yolunu tutmuşlardır o diyarın. Kalanlarla avunursunuz. Halalarla, teyzelerle, dayılarla… Onlara da bir türlü varıp hal hatır soramazsınız.
Oysa onlar sizleri bekler. Sizleri dünyalar kadar özler o insanlar halbuki. Olmaz, olamaz nedense kavuşmak. Hasretlenirsiniz, istersiniz ama olmaz, nedense olmaz. Sanki bir yerden tutulup, bir yerden bağlanmışsınızdır, kendi isteğinizle tutsaksınızdır dünyaya. İsteseniz de gidemezsiniz. Her yanınıza prangalar vurulmuştur.
Oysa hasretinden prangalar eskitecek sevgililer sizi bekler, geleceğiniz günü bekler.
Yüreğiniz hasretten bir yangın yeridir. Çıkarıp atamazsınız. Alan yok, satamazsınız. Size ait bir deli yürek, bir hasretli yürek vardır ‘küt küt’ atan… Sonra… Sonrası yok…
Her şey burada işte. Hasrette gizli. Hayat, bir gün değil, bugün bitecek gibi yaşandı mı, hasretiniz bir nebze olsun diner. Bir nefes alır belki ebediyetten, bir yudum alır da sakinleşir, diner.
Yapılması gerekenlerin listesi uzayıp da gider. Pişmanlık diz boyu… Tövbeler art arda ve korka korka… Ya bir daha gün doğmazsa bu camın ardından? Güne, güneşe, dosta, anaya, babaya hasretle geçer gider ömrümüz…
“Beni tanıdın mı?” diye sorar yanı başınızdan geçen bir dostunuz. İsmiyle hitap edersiniz. Şaşırır. Hemen oracığa çöker, oturuverirsiniz. Karşılıklı ağlarsınız. Ellerinizi eline alır, “Sen ne vefalı dostsun” der, yüzünüze bakar, bir güzel ağlarsınız… Birden hayatınız değişir üç cümleyle. Ve kovanınızı yağma edersiniz. Ballar balını bulmuşunuzdur.
Az değil, bir ömür aramışsınızdır onu, o sözü. Bir yerde bulur, bir yerde okursunuz. Hafızanızın en güzel yerinde saklarsınız lâyık olan ellere ulaştırmak için.
Eski bir caminin şadırvanında oturup ağlarsınız. Çocukluğunuzu yaşarsınız. Sevdikleriniz bulut olup geçer ve bir rüzgâr değer omuzunuza. Bir dost eli gibi okşar yanağınızı. “Benim” der, “eski dost…” Güneş de öyle: “Benim” der, “eski dost…”
Hayret… Burada her şey eskisi gibi yerli yerinde.
Camideki o yer ise hiç çıkmaz aklınızdan. Babanızın kıyama durduğu ve alnını secdeye koyduğu yer… İkindi güneşinin vurduğu yer… Mis gibi kokar secdeler de. Babanızdan kalma hatıra hâlâ oradadır. Belki de bir damla gözyaşı oradadır. Kurusa da izi vardır. Aynı yerde siz de namaz kılarsınız “Babam namazını burada kılmıştı” diye. Bu hatırayı unutmaz, yıllar yılı içinizde saklarsınız. “Benim de bu camide secdede bir izim olsun.” dersiniz. Bir hasret de peşinize oradan takılır gelir.
Hasretlenirsiniz her şeye. Bir deniz gibi iner kalkar yüreğiniz. İçinizde olan biteni söyler gözlerinizdeki damlalar. Ve hasretin ebedî olanına yüzünüz döner, “Acaba o güne, o gündeki dostlara ve o muhteşem sofralara, sohbetlere çağrılabilecek miyim, o dâvetten nasibimi alabilecek miyim?” diye hasretlenirsiniz. “Bir an, bir tadımlık da olsa aralarında olabilecek miyim?” diye düşünür durursunuz.
Bir el dokunur omuzunuza: “Dost, dostuyla beraberdir dostum.” der. “Yeter ki özle, yeter ki hasret duy, yeter ki sev.”
En yakınına, en sevdiğine bu kadar yakınken, onlardan bu kadar uzak olmak reva mı? Yoksa hayat bir rüya mı? Yaşadık, her şey bitti gitti mi? Hayır, hayır…
Bir şair yüreğinizdeki hasretin ateşini alan iki mısra uzatır size kırmızı beyaz iki gül gibi:

“Neye baksam, ardında hasret çektiğim diyar,
Kavuşmak nasıl olmaz, madem ki ayrılık var…”
Necip Fazıl Kısakürek

Bir değil, binler defa tekrarlamak istersiniz.
Kavuşmak… Kime?
Sevdiklerimize ve En Sevgiliye (asm) ve O’na (cc). Yetti bu hasret, yetti bu firak…
“Eğer dostlardan mufarakat olmasaydı, ölüm ruhlarımıza yol bulamazdı ki, gelsin, alsın. Demek, en ziyade insanı öldüren, ahbaptan mufarakattır.” (Lem’alar, s. 248)
Evet, hasretin ne demek olduğunu ben size asla anlatamam. Kelimelerim duygularımı anlatmaya yetmez. Sözü, sözün sultanına bırakıp aradan çekileyim. Sizi ömre bedel bir hatırayla baş başa bırakayım. Hasret neymiş, siz bir de onda görün, onu okuyup anlayın, ağlayın ve dostlarınızla paylaşın.
Gönlümüz onun hasretiyle yanarken, hatıralarımız da bir yandan coşsun ve taşsın inşaallah. Kâinat dolusu ve hasret dolusu salâvatlar gönderelim ona (asm).
Es-salâtü ve’s-selâmü aleyke yâ Rasulallah…
Peygamberimiz (asm), yakın dostu Hz. Ebu Bekir’in (ra) kulağına bir gün şöyle fısıldamıştı. “Ebû Bekir, biliyor musun ben bir şeyi çok arzu ederdim. Keşke olabilseydi” diye. Sadık dost Hz. Ebu Bekir (ra), bütün samimiyetiyle cevap verdi: “Allah’ın Resûlü (asm) neyi arzu etmişti? Yapabilecek bir şey ise şayet, Ebû Bekir’in canı feda olsun. Hemen yapalım.”
O ufuk insan şöyle buyurdu: “Ben şunu isterdim. Keşke annem veya babam veya onlardan biri sağ olsaydı. Ben de namaz kılıyor olsaydım. Ve ben namazdayken annem veya babamdan biri beni çağırsaydılar. ‘Muhammed! Muhammed!’ deselerdi. Ve ben de o an namazın içindeyken ‘Efendim, efendim’ deseydim. Onlar için namazı bozsaydım.” (Nihat Hatipoğlu’nun 14 Ekim 2011 tarihli Sabah gazetesindeki yazısından)