Vakıflık memurluk değildir

Memurluğun; devlet iradesine bağlı ve vatan-millet hizmetini esas alan bir meslek olduğunu biliyoruz. Davası vatan ve millet davasıdır. Boşa geçirecek beş dakikası yoktur. Parayı pulu düşünmez, devletin verdiği vazifeleri yapma uğrunda fedakârane koşuşturur. Ebetteki ideal manayı arz ediyoruz. 20. yüzyılın hantal, demokrasiyi özümseyememiş ve bu ulvi görevi “garantili geçim kapısı” olarak gören bir kısım memurlardan bahsetmiyoruz.

Hayatını nurlara vakfetmiş bir kardeşimizi; devlet kapısında öğretmenlik, kâtiplik veya askerlik yapmakta olan bir başka kardeşimizle asla karşılaştıramayız. İşvereni Allah, hayatta takip ettiği tüzüğü Risale-i Nur, Üstadı ve geçmişteki ağabeyleri gibi zaman mefhumunu hizmetin akışına ayarlamış ve çevresindekilerine ümit çağlayanı ferahlığı veren bir kardeşimizin misyonunu bir başka vazife ile asla karıştırmamamız gerekiyor. Her şeyi sistemleştirelim, düzene sokalım; ta ki işleyişi güzel ve rahat olsun düşüncesi, çoğu kez bizi Risale-i Nur’da bulunmayan üslup ve uygulamalara götürebilir. İnsanların farklı birer dünya olması gibi, hizmet beldelerinin de birbirilerinden çok farklı olduğunu nazara almadan; münkeşif bir mahaldeki sistemi, henüz kuruluşta veya başka sebeplerden dolayı “tevakkufa” düşmüş beldede tatbike koyulduğumuzda, hatanın büyüklüğünü yıllar sonra anlayabiliyoruz. Hal bu ki; temel esaslara sahip, aynı çerçeveyi kabul ve şahs-ı manevinin oluşturduğu meşveretin esaslarına ve kriterlerine hiç itiraz etmemek şart u kaydıyla şehirlere ve köylere göre bazı farklar ortaya gelebilir. Bu teferruattaki küçük farkların; hizmetlerin yapıldığı yerlerin şartlarıyla mütenasip olduğunu bilmeden, bizimle aynı şahs-ı maneviyi paylaşan kardeşlerimizi darılttığımız da çok oluyor.

Üstadımızın; Avrupa İstanbul ile İstanbul taşra ile karşılaştırılamaz yaklaşımının burada da geçerli olduğunu söyleyebiliriz. Vakıflık meselesini de; memurların sistemine benzer bir formatı her yer ve her kes için tatbikinin, hizmetleri zora sokacağını düşünemez miyiz? Mesela; vakıf olacak kardeşimizin eğitim şartları (mezuniyetleri), sosyal hakları veya giderleri, neşriyat ile alaka dereceleri ve buna benzer daha başka noktalarda; vakıfların durumları kadar istihdamları da değişebilir. Vakıf kardeşimizin halini, şartlarını ve mahallini en iyi bilen “mahalli meşveret” heyetleri, kardeşimizin en güzel hizmetlerde muvaffak olması için ortamı, umumi sistem çerçevesi içinde sağlayacaklardır.

Bazı yer ve durumlarda vakıf olan kardeşimizin mahal meşvereti toplantılarına katılmasında fayda varken, bazen hizmette koşuşturan kardeşimizin seçimli cemaati meşveretlere ve dolayısıyla tartışmalara girmemesi, oradaki faaliyet ve tesirine kuvvet kazandırır. Fakat her zaman şu nokta nazarda tutulmalı: Meşveretlerde rey sahibi ve seçme-seçilme ile karşı karşıya kalan kardeşlerimiz orada sıkıntı çekeceklerdir. Zira vakıf, oradaki tüm cemaatin müracaat ettiği kişidir. Bazen konumu; köylünün görevlendirdiği imama yaklaşsa da, aynısı değildir. Yine vakıf kardeşlerimizin dikkat edecekleri bir başka husus; akçeli işlerden ve daha doğrusu mali meselelerden gayet uzak durmaları. Cemaatimiz bu gibi hizmetlerde heyetlerle hareket ettiğinden Allah’ın izniyle sıkıntı olmaz, fakat vakıf kardeşlerin mali meselelerden; aidat toplamak, kitapçılık yapmak veya cemaatin esnafından yardım toplamak gibi bir vazifesi olmazsa, hizmetleri daha daimi ve kalıcı olur, kanaatindeyim.

Para ve akçenin bahsi geçince; iaşesini cemaatten değil de, ticaretten veya bir başka meslekten kazanarak zamanının geride kalan kısmını vakfeden kardeşlerimizin durumlarının farklı değerlendirilmesine vurgu yapmalıyız. Yani vakıf kardeşimiz, maddi olarak cemaate bağlı olmasa da, hizmetleri ve Programları itibariyle yine mahalli meşverete bağlıdır, onların ortak kararlarıyla hizmette koşar, tanzim eder ve proje geliştirir. Belki de burada; Üstadımızın daha çocukluk devresinden son dersine kadar en çok dikkat ettiği “ nastan istiğna “ düsturunu esas alan vakıf kardeşimizin, içinde bulunduğu toplumda izzet-i ilmiyesini muhafazasına yardımcı olmamız lazım. Elbette ki; söz konusu kardeşimizin 19. Lem’a-yı iktisadın çerçevesi içinde kalmasını da sağlayacak tarzı unutmadan…

Hayatını bir maksada, bir gayeye, bir ideale aşk derecesinde bağlayanları, beraberindekiler anlayamayabilirler. Efendimizin Hicret esnasındaki mağara arkadaşının endişesi; İslamiyet’in tamamlanamaması değil miydi? O Muallimulekberin yoluna baş koymuş Seyda’nın Van Kalesinden kayarak düşüşü esnasında “Davam! ” diye bağırması gibi duyguları anlamaktan uzak olduğumuz bir hakikattir. Aynı şekilde;  hayatını Risale-i Nur’u dünyaya yaymaya, Onunla insanlığın imanlarını kurtarma ve herc ü merc içindeki dünyada sulh u sükûneti bu Kur’an hakikatleriyle sağlamaya koşarken, dünya zevklerini göremeyen hizmet erbabının duygularını anlamamız da zordur. Onların bu ulvi dünyasına giremesek de, o yüce ideallerle akşamlayıp sabahlayamazsak da, iman ve Kur’an cihadının rüyalarıyla yatıp kalkamazsak da; bu yola baş koymuş kardeşlerimize muhabbet, şevk ve samimiyet içinde ortam hazırlamamız ve en azından duacı olmamız gerekiyor, meşveret ve şahs-ı manevi olarak…

Risale-i Nur hizmetlerindeki vakıf kardeşimiz, bu kapının geçim kapısını idrak ettikten sonra, hizmet alanlarının, beldelerinin ve sürelerinin daima değişebileceğini nazara alarak koşuşturur. Üstadımızın Isparta, Kastamonu, Denizli, Emirdağ’a ve son Isparta hayatlarını düşünerek istihdamın nerelerde olacağını ve hangi zamanlarda cereyan edeceğini elbette hizmetlerin hakiki sahibine bırakacaktır. O yalnızca şahs-ı manevi çerçevesinde, birlikte olduğu kardeşlerinin meşveretine riayetle hizmet edecektir.

Benzer konuda makaleler:

• Hayatımızı Risale-i Nur´a vakfetme üzerine-2
• Hayatımızı Risale-i Nur´a vakfetme meselesi
• Hizmette farklı meslek ve meşrepler gereklidir
• Her sahada işi ehline veriyor muyuz?
• Risale-i Nur’un hizmetinin özelliği
• Şahısların vazifesi bitmiştir
• Nur hizmetinde bir köşeye çekilmek var mı?
• Yardımlarla kardeşliğimiz pekişti
• Kitabî Nurculuk
• Hizmete Zübeyir Gündüzalp dokunuşları

Şükrü Bulut

Almanya İslam Konseyi Din Şurası Sözcüsü / Eğitimci – Yazar