“Bir şahıs, kendi namına hazm-ı nefs eder [kendini yerer], tefahur edemez [övünemez]. Millet namına tefahur eder [övünür, gurur duyar], hazm-ı nefs edemez.” 1
Bediüzzaman, tenkit konusunda şu uyarılarda bulunur:
* Sakın! Dikkat ediniz, ihtilâf-ı meşrebinizden ve zayıf damarlarınızdan ve derd-i maişet zaruretinizden ehl-i dalâlet istifade edip, birbirinizi tenkit ettirmeye meydan vermeyiniz. 2
* Bu hizmet-i Kur’âniyede bulunan kardeşlerinizi tenkit etmemek ve onların üstünde faziletfüruşluk nev’inden gıpta damarını tahrik etmemektir. Çünkü nasıl insanın bir eli diğer eline rekabet etmez, bir gözü bir gözünü tenkit etmez, dili kulağına itiraz etmez, kalb ruhun ayıbını görmez. Belki birbirinin noksanını ikmal eder, kusurunu örter, ihtiyacına yardım eder, vazifesine muavenet eder. Yoksa o vücud-u insanın hayatı söner, ruhu kaçar, cismi de dağılır. 3
* Sizler her zamandan ziyade bu fırtınada tesanüdünüzü ve ittihadınızı ve birbirinin kusuruna bakmaması, birbirini tenkit etmemesi, Risâle-i Nur’un vazife-i kudsiye-i imaniyesi hesabına mükellef ve muhtaçsınız. Sakın birbirinizden gücenmeyiniz ve tenkit etmeyiniz. Yoksa az bir zaaf gösterseniz, ehl-i nifak istifade edip sizlere büyük zarar verebilirler. 4
* Uhuvvet için bir düsturu beyan edeceğim ki, o düsturu cidden nazara almalısınız: Hayat, vahdet ve ittihadın neticesidir. İmtizaçkârâne ittihad gittiği vakit, mânevî hayat da gider. Tesanüd bozulsa cemaatin tadı kaçar.
* Sakın birbirinize tenkit kapısını açmayınız. Tenkit edilecek şeyler kardeşlerinizden hariç dairelerde çok var. 5
* Demek, bu dünyada o adâlet-i İlâhiye noktasında muâmele gerektir. Eğer bir adamın iyilikleri fenalıklarına kemiyeten [sayısal olarak] veya keyfiyeten [nitelik olarak] ziyade gelse, o adam muhabbete ve hürmete müstehaktır. Belki, kıymettar birtek hasene ile, çok seyyiâtına nazar-ı afla bakmak lâzımdır. 6
* Nefis ve şeytan, sizi, kardeşinize karşı itiraza ve haklı olarak tenkide sevk ettiği vakit, deyiniz ki: ‘Biz, değil böyle cüz’î hukukumuzu, belki hayatımızı ve haysiyetimizi ve dünyevî saadetimizi Risâle-i Nur’un en kuvvetli rabıtası olan tesanüde feda etmeye mükellefiz. O bize kazandırdığı netice itibarıyla dünyaya, enaniyete ait her şeyi feda etmek vazifemizdir’ deyip nefsinizi susturunuz. Medâr-ı nizâ bir mesele varsa, meşveret ediniz. 7
Bu ölçüleri ve prensipleri üst üste, ehl-i hizmetin hizmetlerini ve hatalarını alt alta koyup; “Ey imân edenler! Adalet üzere olun ve Allah için şahidlik edin. Kendi aleyhinize veya anne ve babanızla akrabalarınızın aleyhine olsa bile. Hakkında şahidlik ettiğiniz kişi, zengin de olsa, fakir de olsa doğruluktan ayrılmayın. Çünkü ikisini de Allah sizden daha iyi gözetir” 8 hükmünce kararımızı infaz edelim!
Dipnotlar:
1- Sünûhat, s. 20.
2- Kastamonu, s. 183.;
3-Lem’alar, 164-165.
4- Kastamonu, s. 172.
5- Barla Lâhikası, s. 87.
6-Mektûbât, s. 354
7- Kastamonu Lâhikası, s. 181.
8- Kur’ân, Nisâ, 135.
Benzer konuda makaleler:
- Belki hayatımızı dahi tesanüde feda etmekle mükellefiz!
- Tenkit edilecek şeyler, kardeşlerinizden hariç dairelerde çok var
- Eğer O razı olsa, bütün dünya küsse ehemmiyeti yok
- Hayat, vahdet ve ittihadın neticesidir
- Birbirinizin meziyetiyle iftihar etmelisiniz
- En müthiş maraz ve musîbet: Cerbezeli tenkit
- Manevî kışa da dikkat
- Şahs-ı mânevî havuzunda eriyebilmek
- İhlâs, uhuvvet, sadakat
- Sakın, sakın, sakın!
İlk yorum yapan olun