İnsan zayıftır, belâları çok; fakirdir, ihtiyacı pek ziyade; âcizdir, hayat yükü pek ağır.
Eğer Kadîr-i Zülcelâl’e dayanıp tevekkül etmezse ve itimad edip teslim olmazsa, vicdanı dâim azap içinde kalır. Semeresiz meşakkatler, elemler, teessüfler onu boğar; ya sarhoş veya canavar eder.
Sözler, Altıncı Söz, s. 43
***
Hem insan, nihayetsiz acziyle nihayetsiz beliyyata maruz ve hadsiz a’dânın hücumuna mübtelâ ve nihayetsiz fakrıyla beraber nihayetsiz hâcâta giriftar ve nihayetsiz metalibe muhtaç olduğundan, vazife-i asliye-i fıtriyesi, imandan sonra duâdır. Duâ ise, esas-ı ubudiyettir.
Nasıl, bir çocuk, eli yetişmediği bir meramını, bir arzusunu elde etmek için ya ağlar, ya ister; yani, ya fiilî, ya kavlî lisan-ı acziyle, bir duâ eder, maksuduna muvaffak olur. Öyle de, insan, bütün zîhayat âlemi içinde nazik, nazenin, nazdar bir çocuk hükmündedir. Rahmanü’r-Rahîm’in dergâhında, ya zaaf ve acziyle ağlamak veya fakr ve ihtiyacıyla duâ etmek gerektir; tâ ki, makàsıdı ona musahhar olsun veya teshirin şükrünü eda etsin…
Sözler, Yirmi Üçüncü Söz, s. 353
***
Ey insan! Sen kendini kendine malik sayma. Çünkü sen kendini idare edemezsin. O yük ağırdır; kendi başına muhafaza edemezsin, belâlardan sakınıp levazımatını yerine getiremezsin. Öyle ise, beyhude ıztıraba düşüp azap çekme. Mülk başkasınındır. O Malik, hem Kadîr’dir, hem Rahîm’dir. Kudretine istinad et; rahmetini ittiham etme. Kederi bırak, keyfini çek; zahmeti at, safayı bul.
Hem der ki: Manen sevdiğin ve alâkadar olduğun ve perişaniyetinden müteessir olduğun ve ıslah edemediğin şu kâinat bir Kadîr-i Rahîm’in mülküdür. Mülkü sahibine teslim et, O’na bırak; cefasını değil, safasını çek. O hem Hakîm’dir, hem Rahîm’dir; mülkünde istediği gibi tasarruf eder, çevirir. Dehşet aldığın zaman, İbrahim Hakkı gibi “Mevlâ görelim neyler, / Neylerse güzel eyler” de, pencerelerden seyret, içlerine girme.
Mektubat, Yirminci Mektub, s. 267
LÛGATÇE:
a’dâ: Düşmanlar.
beliyyat: Belâlar.
esas-ı ubudiyet: Kulluğun esası.
hâcât: İhtiyaçlar.
Kadîr-i Zülcelâl: Celâl sahibi, sonsuz kudreti olan Allah.
malik: Sahip.
metalib: Matlaplar, arzular, istekler.
semeresiz: Neticesiz, faydasız.
vazife-i asliye-i fıtriye: Yaratılıştan gelen asıl vazife.
Benzer konuda makaleler:
- Asıl vazifemiz iman ve duâdır
- İman insanı insan eder
- Dehşetli canavarlar
- İman insanı insan eder
- İnsan başıboş değil, bir mükâfat ve mücâzâtı olacak
- Mülkü sahibine teslim et, safayı bul
- O’nu tanımayan, dünyanın sultanı olsa kaç para eder?
- İnsanın kalbinden merhamet çıksa…
- Hayaller ve Hakikatler
- İnsanın asıl vazifesi
Kur’an’ı çağa tefsir ederek, “Ben kimim, nereden geldim, nereye gidiyorum, bu dünyadaki vazifem nedir?” sorularına cevaplar sunan, “iman-ı tahkiki”, “ahlâk” ve “istikamet” rehberi Risale-i Nur Külliyatı’nın müellifi.
İlk yorum yapan olun