Hep söyledik:
AKP ve CHP arasında eylem, söylem ve zihniyet açısından çok fark yok diye.
Öyle değil mi gerçekten?
Bunlar bir elin iki parmakları gibi.
Bu iki zihniyetin tarihi sürecine bakın aynı kapıya çıkar.
Birisi Fevzi Paşaya kadar uzanır gider.
Diğeri ise İsmet Paşada düğümlenir kalır.
Bu ikisi ise Kemalizmin sağ ve sol kollarıdır.
Yani;
İşin temelinde milletten uzak baskıcı bir yapı vardır.
Üstelik her iki zihniyet de halk ve millet için, milletin refahı ve kalkınması için, demokrasi, hak ve hukuk için siyaset yapmazlar.
Birisi laiklik ekseninde siyaset yapar.
Diğeri ise din ekseninde.
Şimdi bu iki zihniyetten de milletin hayrına bir şey çıkar mı?
Çıkmaz…
Görüyorsunuz çıkmadı da.
Bu günkü sosyal ve ekonomik krizler bunun en açık göstergesi.
Fazla söze hacet yok.
Asıl tehlike ise şu:
AKP ve CHP arasında sıkıştırılmak istenen bir siyasi alan meydana getirmek.
Bu iki zihniyetin zahirde kavga ediyormuş görüntüsünün asıl sebebi bu.
Siyaset topunu bir o kaleye atmak…
Bir bu kaleye atmak.
Hiç bunların millet adına bir gol attıklarını gördünüz mü?
Yok.
Çünkü AKP’yi ayakta tutan CHP fobisi…
CHP’yi ayakta tutan ise AKP fobisi…
Bunlar bu nedenle birbirlerine muhtaçlar.
Gayeleri millet ve milletin arzularını yerine getirmek değil.
Bakın 31 Mart seçimleri oldu.
CHP hiç ummadığı bir şekilde % 37 ile birinci oldu.
Bu durumda bir muhalefet ne yapar?
En kısa zamanda erken seçimi zorlar ve sandığı milletin önüne koyarak milletin isteğini ve mesajını yerine getirir.
Ve iktidarı değiştirir.
Öyle değil mi?
Evet, normalde olması gereken budur.
Ancak ne oldu?
Özgür Efendi daha seçimi kazanır kazanmaz koştu Abisinin elini öpmeye gitti.
Yahu…
Millet sana git adamın elini öp diye mi o kadar destek verdi?
Bu nasıl bir siyasi anlayıştır?
Şimdi siz böyle bir zihniyetten hak, hukuk ve demokrasi bekleyeceksiniz!..
Nerede…
Bakın şu son olaylar bile danışıklı dövüş.
İmamoğlu’nu içeri tıktılar, Mansur Yavaş’ın da önünü kestiler.
Meydan kime kaldı?
Tabi ki Özgür Efendiye.
Bakmayın siz bunların karşılıklı öykünüp durduklarına.
Bunlar birbirlerini besleyen düşman kardeşlerdir.
Bu nedenle;
Bu iki zihniyetten de bu ülkeye fayda gelmez.
Gelmedi de zaten.
Çözüm ise açık:
Demokrat siyasetin canlanıp tekrar iş başına gelmesinde.
Ancak;
Bizim şu demokratlar da pek “uysallar” şu zamanlarda.
Bu kadar uysallık da hayra alamet değil doğrusu.
Benzer konuda makaleler:
- Müflis Proje: KEMALİZM
- İslam ve Demokrasi
- Mehmet Kutlular: Şahsa değil sisteme bağlıyız
- Mehmet Kutlular: Bir nur talebesinin siyasetteki istikameti
