Bu ses Avusturya´nın sesi değil

Demek ki bu kadın, peygamberliğin ve peygamber makamının ne anlama geldiğini bile bilmiyor. Eğer bilseydi, sıradan bir insana bile yakıştırılamayacak olan (altı yaşında bir kızla evlenmek, kabile ağası olmak vs.) gibi saçmasapan iddiaları diline dolayarak, dilini yılan dilinden daha zehirli bir hale sokmazdı..

Vah vah vah… Keşke hakikat bu kadının imdadına yetişse de nasıl vahşi bir hale girdiğini, kendi kalbiyle ve ruhuyla görebilse.. Bu sözlerim, acıma duygusundan gelen gerçek ifadelerdir. Bir tehdit falan değildir. Biz tehdide tenezzül bile etmeyiz. Gerçi internet dünyasından ona tehditler yağıyormuş.. Ölümle tehdit ediliyormuş.. Onun cesedi bir şey ifade etmez ki.. Asıl onun fikren ve manen ölüp ölüp yeniden dirilmeye ihtiyacı var. Bu kafayla bir de Graz gibi güzel bir şehrin belediye başkanlığı adaylığına soyunmuş.. Güzelleştirme ve imar etme işlemlerine kendi ruhundan ve kafasından başlarsa daha iyi yapmış olmaz mı?

Bu bayan ve bilhassa halet-i ruhiyesi hakkında söylenecek çok söz var da, şimdilik oralara girmeden, Peygamber Efendimizin umum insanlığı alakadar eden davası hakkında mucize olarak gelişen bazı hadiseleri derlenmiş şekliyle nazarlarınıza arz edelim ki, bu bahtsız kadının kime dil uzatma cür’etini gösterdiğine bakalım. Bakalım ki, dünyamız ve insanlık adına korkalım.. Korkalım ki, Allah’a sığınalım.

Ve bir gün sıra, diğer ülkelerin de İslâmiyete davet edilmesine geldi. Efendimiz, sahabilerin arasından seçtiği altı genci bir araya topladı ve gidecekleri ülkeleri söylemeden önce, onlara Hazreti İsa’nın aynı gaye ile görevlendirdiği havarilerini (yardımcılarını) anlattı. Bu havarilerden yakın ülkelere gönderileceklerin kendilerine verilen vazifeyi kabul ettiklerini, fakat uzak ülkelere gidecek olanların itirazda bulunduğunu söyleyerek, Hazreti İsa’nın da bu durumu Cenâb-ı Hakka şikayet ettiğini bildirdi.

Sahabeler, her zamanki teslimiyetleriyle: Ya Resulallah, dediler. Bizi dilediğin yere gönder, emrine amadeyiz (hazırız).

Büyük bir titizlikle seçilen bu altı kahraman insan, Doğu Roma’ya, İran’a, Habeşistan’a, Mısır’a, Yemen’e ve Gassan Emirliğin’e gitmek üzere yola çıktıklarında, o gece gerçekleşen bir mucizenin şevkiyle kuşlar gibi uçarak ülkeler aşıyorlardı.

Çünkü bir gece önce sadece kendi lisanlarını bilen bu hakikat yolcuları, o sabah yataklarından kalktıklarında, gidecekleri ülkelerin dillerini mükemmel olarak konuşabiliyorlardı.

Peygamberimizin en önemli vazifesi, (önceki peygamberler gibi) insanları Cennet’e çağırmaktı. Ama Cennet’e gitmek için Müslüman olup Allah’ı bilmek ve O’na olan kulluk vazifelerini yerine getirmek gerekiyordu. Bu yüzden Efendimiz, bir çok ülkeyi İslâmiyete davet etmiş ve daha önce de belirttiğimiz gibi, sahabilerini görevlendirerek o ülkelerin krallarına mektuplar göndermişti. O zamanlar son derece güçlü bir ülke olan İran’ın başındaki padişahlara “kisra” deniyordu. Bunlardan biri olan Perviz, Peygamberimizin mektubunu aldığında, onu parçalayarak yere attı.

Perviz, bu hareketiyle hem peygamberimize, hem de O’nun getirdiği dine büyük bir hakarette bulunmuş, üstelik İslâmiyeti kabul etmeye yanaşmadığı için, o zamanki İranlıların bu yüce dini tanımalarına ve belki de Cennet’e gitmelerine engel olmuştu.

Mektubun Perviz tarafından yırtıldığı haberi geldiğinde, Peygamberimiz büyük bir üzüntü duydu ve: “Ya Rabl. O benim mektubumu nasıl parçaladıysa, sen de onu ve mülkünü (ülkesini) parça parça et” diye dua etti.

Cenâb-ı Hak, yüce Peygamberinin mektubunu parçalayan o kralı çok ağır şekilde cezalandırdı. Ve Perviz, kısa bir süre sonra bizzat kendi oğlu tarafından hançerle parça parça edilerek öldürüldü, İslâm kumandanlarından Sa’d bin Ebu Vakkas da, onun saltanatını parçaladı. Böylelikle Sâsaniye Devleti yerle bir olup çöktü.

Perviz, kendi oğlu tarafından öldürülürken, onun elçilerinden biri peygamberimizin yanında bulunuyordu. Efendimiz, binlerce kilometre ötedeki bu hadiseyi o elçiye görür gibi anlattı ve: “Kisra, şu anda kendi oğlu Şirviye Perviz tarafından öldürüldü” diye haber verdi. O elçi hemen İran’a döndü ve Perviz’in, peygamberimizin haber verdiği gün ve saatte, üstelik de aynı şekilde öldürüldüğünü öğrenerek hayretler içinde kaldı.

Rabbimiz, Allah ve peygamber düşmanı olan Perviz’i kendi oğluna nasıl parçalatmışsa, bazı İslâm düşmanlarını da vahşi hayvanlara parçalatmıştır.

Bunlardan biri de, Kur’anda Cehennem’e gireceği bildirilen Ebu Leheb’in oğlu Utbe’dir.

Peygamberimiz, müslümanlara büyük zulümler yapan Utbe’ye beddua etmiş ve: “Ya Rabbi! Ona, bir itini (köpeğini veya köpek türündeki bir hayvanını) musallat et” demiştir.

Cenâb-ı Hak, (bütün dualarını olduğu gibi), Peygamberimizin bu duasını da kabul etmiş ve Utbe, Müslümanlarla harbetmek üzere bir savaşa giderken, bir aslan tarafından parça parça edilmiştir.

Aslan, Rabbimiz tarafından görevlendirildiği için, Utbe’nin bulunduğu yere gelmiş ve bir çok arkadaşı arasında saklanan Utbe’yi bulduktan sonra onu parçalamıştır. Aslan, Utbe’nin yanındaki insanlardan hiç birine dokunmamıştır.

Buradan çıkartacağımız bir derste şudur: Güneş, ay ve gezegenler Rabbimizin emrini nasıl dinliyorlar, bir saniye bile gecikmeden tam zamanında doğuyor ve batıyorlarsa, Allah’ın yarattığı Aslanlar veya diğer hayvanlar da, Allah’ın emirlerini öyle dinler ve hiç itiraz etmeden O’na hizmet ederler.

Peygamberimizin bir mucizesi de, Habeşistan kralı iken İslâmiyeti kabul eden Necaşî ile ilgiliydi. Bu kral, Efendimiz Medine’ye hicret ettikten yedi sene sonra vefat etti ve Peygamberimiz, onun vefatını aynı anda sahabilerine söyledi. Hatta onlarla birlikte Necaşî’nin cenaze namazını kıldı. Bir hafta sonra Habeşistan’dan gelen haberciler, Kralın Peygamberimizin söylediği günde vefat ettiğini belirttiler. Ve Necaşî’nin cenaze namazının aynı gün kılındığını öğrenerek hayret ettiler.