Bugün dünden de sana hasretiz

Hasretimiz küllenir, zannetmiştik. Unutulan niceler gibi unutulma yerine, her gün yâdınla uyanıyor, hasretinle yoğruluyor saatlerimiz, dakikalarımız…

Bahar gelince de, bîçare mecnunların “kış sekînetini” bozan yeni cinnetlere yaklaştırır, sana olan hasretimiz sevgili Üstadım…

 
Nevruz-u Sultanî’nin temâşâsına bizi davet eden, sen değil miydin? Hem davet edersin, hem de bir “nevruz” günü aramızdan uçar, gidersin…

“Yeni nevruzlardaki tebessümlerimizi giryan kuşattı… Fakat sen irtihalinle bile bize ümit veriyorsun. Baharı göstererek “Bir ölür, bin diriliriz!” diyorsun. Bu baharda milyonlarca Said ve Nurlar isminle çağırılırken, firkat ateşinle “sevgin” dolu sineler tutuşuyor, bugün. Isparta’dan Urfa’ya seni takip eden gizli gözler de beht-u hayret içindeler… Her geçtiğin diyar baran-ı Nisanla yıkanırken, arkan sıra müjdelediğin yüz binlerce Said, geniş bir coğrafyada gözlerini açıyor hayata…

Anadolu, kır çiçeğinden gül çiçeğine yâdınla rengarenk süslenirken, bir nebzecik de olsun, seyre gelmez misin?

Ey Şam-ı Şerifin şanlı hatibi, hutbeni irad ettiğin makam bugün tehdit altında. Düne kadar seni dinlemeyen, çözümü beyâbanlarda arayan ulemamız, hutbeni tekrar irad etmeni istiyorlar.

Ey Hasenî çizginin pişdârı, Hüseyn’in bayraktarı!.. Hürriyet hürriyet! diye inleyen mazlumların çerağı! Şahı Şühedâ Huseyn’in canı pahasına yere düşürmediği ve tâ Kerbela’dan Şam-ı Şerif’e başı üstünde taşıyarak getirdiği “hürriyet” sancağını devraldığını artık herkes duydu. İsevî âlemin ruhanî liderleri bile “Benî Ümeyye”deki ayak izlerini arıyorlar, hürriyet ve insanlık vadisinde sana biat ettiğini cihana ilân ediyorlar… Fakat dindarlarımız “Hürriyet Hitâbeni” henüz  kekeleyerek yeni yeni okumaya çalışıyorlar. Yezid’e yardım eden “istibdadın” aramızdaki temsilcileri Yezid’den de Yezidî çıktı. Şam-ı Şerif’ten İstanbul’a ve hatta Selanik’e hutbelerini yeniden okumak için aramıza tekrar teşrif etmez misin?..

Ey “hekimlere” hikmette üstadlık yapan efendim! Akılların nemrut ve firavunluğunu Kur’ân’ın hikmetiyle maskaraya çevirdin… Öyle bir meydan okudun ki, felsefenin bin senelik birikimini köpükler gibi ber hava ettin. 

Teknolojinin nihaî noktalarına işaretlerle, vahyin yüceliğini yeniden izhar ettin, sen… Dün ayaklarını bile ıslatamayan felsefe, bugün müfsit âletlerle karaları dolduruyor… Evlâtlarımızla birlikte tehlikeden çok uzaklarda olduğumuzu söylemeyiz, Üstadım…

Medreselere çevirdiğin zindanlarının hikâyelerini kitaplarda okurken hal-i pürmelâlimizle karşılaşıyoruz. Yani kendi zindanlarımızla… Ayaklarımızdaki halkalar seninkinden daha mı kalın acaba!.. O kadar ağır hareket edebiliyoruz ki… Müfsit âletlerden çıkan sefih nefeslerle hevaî zehirlenmeyle karşı karşıya kaldık… Nur-u Kur’ân’ın pencerelerine yeterince yaklaşamadığımızdan sanki beynimiz uyuşuyor. Ağzımızda dillerimiz ağırlaşıyor. Dâvânı sana lâyık fesahat-belâgatla haykıramıyoruz. Rabbinin izniyle manevi Tasarrufunun her dem devam ettiğine inanıyoruz. Nefsimizle ailemizi, cemiyetimizle ülkemizi ve tüm dünyayı kuşatan şu zindanlardan halâsımız için himmetini esirgemezsin değil mi?..

Verdiğin müjdeler çıkmaya devam ediyor, Üstadım… Anadolu Nuh’un (a.s) gemisine, Barla saadet köşküne döndü. Afyon savcısının söylediği rakamı talebelerin onlara katladı. Yeni dünya-Eski dünya “Nurları” konuşuyor… Kur’ân-ı Kerim’den sonra evleri en çok şenlendiren Kitab ve Sünnetten süzülen “Risâlelerin” oldu. Fakat Sam yeli hâlâ esmeye devam ediyor. Gül bahçeleri tehdit altında… Mesih-i Deccal Şam-ı Şerif’e yönelmiş. Nifak-Şikak’ın bayraktarı can havliyle ikinci Avrupa’dan medet bekliyor. Bildiğin gibi, meydanların tarrakaları semalara yükseliyor. Yecüc-Mecüc tüm kıtalarda işbaşında. Hergün yeni bir coğrafyayı ateşe vermekle meşgul. Yalnız, tanınmamak için ismlerini değiştirmişler; terör diyorlar, kendisine…  Düşman-ı gaddar nifakla merkezlere sızdığından, zaman zaman Müslümanların ferasetlerine perde çekiliyor. Bakışlarla birlikte muhakemeler de havalanıyor, bugün. “Dehşetli dinsiz münafıkları” dine hizmet iddiasındaki Müslümanların kucağında görüyoruz. Ey nur-u zaman! Acaba himmetinle ümmete yer yer musallat olmuş humktan kurtaramaz mısın?

Seni sevgili coğrafyalarınla birlikte, çok sevdiğin talebelerin de arıyor, bugün… İslamköy’den Karadağ’ a seninle konuşan Hafız Ali’lerin, askerce sana muhatap olmuş Refet, Hüsrev, Rüştü, Asım ve Hulusi’lerin vardı… Etrafını, müderrislikten talebeliğe terfi etmiş Sabri’lerin, Feyzi’lerin, Tevfik’lerin ve Muhacir Hafız Ahmet’lerin sarardı… Sonra… Sonra kucaklarında hediye olarak hayatlarını alıp getiren Tahir’ler, Zübeyir, Ceylan, Sungur ve Bayram’larla Anadolu gençliğini heyecan sardı… Bir lâhikanı taşımayı vekilliğe değişmeyen bu kahramanların dünyada berzahta seni anıyorlar, bugün.

Şikâyetimiz bizden bize Üstadım… Bıraktık bazılarımız Zübeyirce müdaafayı… Ehl-i dünya ile hattı muvasalayı temin için bazılarımız medreselerde bile “hayatı, Kur’ân adına tahkir eden” duruşunu seslendiremez hale geldik. İhlâs, uhuvvet, sadakat, sebat ve takvada ısrar edenlere “mübarek!” diyorlar, bugün… Yeniden gel aramıza!.. Yeniden belirle “iç tüzüğümüzü!”… Fırtınaların çetin, cereyanların kuvvetli olacağını zaten söylemiştin. Öyle bir fırtına ki, asırlık çınarlar titriyor, lerzelerle…

Bazan ayaklarımızı yerden kesip halden hale uçurduğu da oluyor. Bildiğin gibi, bazan ödümüz kopuyor… Tekrar aramıza teşrif etmez misin? Bir rayiha veya bir ruh gibi aramıza akıp boşluklarımızı doldurmaz mısın canım Üstadım…

 

Gönüller tahassür dolu, gözler nemli. Bakışlarımız gösterdiğin ufuklarda tebessümle gezinirken, seni bugün dünden çok özlediğimizi söyleyemez miyiz efendim?