Sevgili Dünya İnsanları,
Ben Gazze‘den küçük bir çocuk. Adımın ne olduğu önemli değil. Çünkü burada benim gibi binlerce çocuk var. Her birimizin hikâyesi ayrı, ama acılarımız, korkularımız ve kaybımız aynı. Belki şu an beni göremiyorsunuz… Belki de sesimi duymuyorsunuz… Ama ben size kalbimin en derin yerinden sesleniyorum…
Benim yaşım on iki. On iki yıldır, yani doğduğumdan beri, gökyüzünden üzerimize yağan bombaların sesleriyle büyüdüm. Rüyamda bile o korkunç sesleri duyuyorum. Sanki hiç bitmeyecek bir kâbusun içindeyim. Eskiden binalar vardı burada, okulum, oyun oynadığım park… Şimdi her yer yıkılmış, enkaz yığınına dönmüş. Evimiz de yok oldu, tıpkı hayallerimiz gibi.
Babam… Annem… Onlar artık yok. Bir bomba düştü ve her şey bir anda bitti. Küçücük ellerimle enkazın arasında onları aradım. O an, dünyanın en büyük boşluğunu hissettim. Tıpkı Kur’an’da buyrulduğu gibi; “bir canı öldürmek tüm insanlığı öldürmek gibi”ymiş. Ama burada binlerce can öldü, o zaman tüm dünya mı öldü? Neden kimse görmedi, neden kimse dur demedi bu katliama?
Peygamberimiz (asm) bile “savaşta kadınlara, çocuklara, yaşlılara dokunmayın” demişti. Ama burada hastaneler bombalandı, okullar hedef alındı. Biz çocuklar, neden bu kadar düşman olduk? Neden canımız bu kadar değersiz? Ben ve benim gibi binlerce çocuk, yatağımızda uyurken, ders çalışırken, oyun oynarken öldürüldük. Bu hangi adalete sığar?
Her gün açlıkla mücadele ediyoruz. Su yok, yemek yok, ilaç yok. Küçücük kardeşim ağlıyor durmadan. Onu doyuramıyorum, ona bir damla su veremiyorum. Karnımız gurulduyor ama daha çok kalbimiz sızlıyor. Annemin sıcak eli yok başımı okşayacak, babamın güçlü kolları yok beni saracak.
Dünya Neden Sessiz ?
Televizyonlarda haberleri görüyorum bazen. Dünya liderleri toplanıyor, konuşuyor. Ama bizim sesimiz onlara neden ulaşmıyor? Neden hâlâ bu zulme sessiz kalıyorlar? “İnsan hakları” diyorlar, “evrensel değerler” diyorlar. Gazze’de yaşananlar insanlık dışı değil mi? Bizim canımız, sizin kadar değerli değil mi?
Ben de sizin gibi yaşamak istiyordum. Okula gitmek, arkadaşlarımla oynamak, annemle babamla gülmek istiyordum. Belki bir gün doktor olur, belki öğretmen olurum diye hayallerim vardı. Şimdi hayallerim de enkaz altında kaldı.
Ey dünya insanları! Vicdanınız nerede? Nerede kaldı merhametiniz? Bu satırları okurken gözleriniz dolmuyor mu? Kalbiniz acımıyor mu? Eğer bu zulme bugün sessiz kalırsanız, yarın kim bilir kimin başına gelecek? Kur’an’da “Zulmedenlere en ufak bir meyil göstermeyin, sonra size de ateş dokunur” deniyor. Bu ateş hepimizi yakar mı diye korkuyorum.
Bizim için bir şeyler yapın! Bu bombardımanı durdurun! Bize yiyecek, su, ilaç gönderin! Failleri yargılayın! Adaleti getirin Gazze’ye.
Unutmayın ki, ben sadece bir çocuğum ama haykırışım tüm insanlık için. Ben bir canım ve benim canım, tüm insanların canı kadar değerli.
Lütfen, sessiz kalmayın. Lütfen, bize yardım edin.
Korku içinde, ama umutla bekleyen bir Gazze çocuğu.
Benzer konuda makaleler:
- Acılar Hala Taze
- Peygamber efendimizin iletişim tekniği
- Oyun ve çocuk
- Ahlâktaki fay kırığı daha derin
