Peygamberimizin (asm) fethedilmesinde hedef gösterdiği bir şehirdir İstanbul. O (asm): “Kostantiniyye elbette fetih olunacaktır. O fethe muvaffak olan emir ne bahtiyar emirdir; onun ordusu da ne bahtiyar bir ordudur”1 buyurarak bir hedef ortaya koymuştur.
Peygamberimizin (asm) “Ne güzel emir” ve “Ne güzel ordu” müjdesine mahzar olabilmek için Hz. Muaviye zamanından beri her kumandan ve devlet başkanının hedefi ve rüyası olmuştur. Hz. Muaviye zamanında ilk İstanbul seferleri başlatılmış ve hicrette Peygamberimizi evinde misafir eden Ebu Eyyüb el-Ensârî (ra) bu kuşatmada şehid olmuştur. Bundan sonra da ondan fazla kuşatma gerçekleştirilmiş, ancak 1453 yılında bu müjde Fatih Sultan Mehmed’e nasip olmuştur.
Yukarıda zikrettiğimiz hadisin dışında başka hadisler de vardır. İbn Mâce’de yer alan bir hadiste de İstanbul’un fethiyle ilgili olarak, Müslümanların maddî ve manevî nimetlere mazhar olacağını Hz. Peygamber (asm) şöyle buyurmuştur: “Tesbih ve tekbir getirerek Kostantiniyye’yi feth edeceksiniz. O zamana kadar elde edemediğiniz ganimet mallarına kavuşacaksınız.”2
İstanbul ilinin İslâm âleminin serhaddi olacağına, bunu gerçekleştireceklerin Allah katındaki makbuliyetine ve İslâm hâkimiyetinin, İstanbul’un fethinden geçtiğine işaretler vardır. Fatih ve fethin Kur’ân-ı Kerim’e bakan yönü vardır. Akşemseddin Hazretleri’nin, fetih yılını Kur’ân-ı Kerim’in Sebe Sûresi 15. âyetten çıkardığı rivâyet olunur. “Andolsun Sebe (halkı)nın oturduğu yerlerde de bir âyet vardır. (Evleri) sağdan ve soldan iki bahçeliydi. (Onlara demiştik ki:) Rabb’inizin rızkından yiyin ve O’na şükredin. Güzel bir şehir ve bağışlayan bir Rabb(iniz var).” Akşemseddin Hazretlerinin fetih yılını “Beldetün Tayyibetün” (Güzel bir şehir) sözünden çıkardığı söylenir. Akşemseddin Hazretleri bu âyetin ebced hesabını yapıyor. Hicri 857, miladi 1453’e denk geliyor. “İşte sultanım, âyet burada. Tarih de aynı. Bu sene Konstantiniye (İstanbul) fetih olacak!” İstanbul’un fethinin Fatih Sultan Mehmed’e nasip olması bir tesadüf değil, ancak bir tevafuktur. Çünkü; Fatih, başta Şemseddin Ahmed Molla Güranî ve Mehmed Akşemseddin gibi en kıymetli hocalardan ve bunlar gibi daha bir çok seçkin âlimlerin rahle-i tedrisinden geçirilerek fetih ruhu o zamanlar ruhuna nakşedilmiştir.
Bir gün hocalarından Molla Hüsrev, kendisine, Peygamberimizin (asm) İstanbul’un fethi ile ilgili hadisini okuduktan sonra Genç Mehmed’i derin bir düşünce aldı ve o günden sonra İstanbul’u fethetmenin yollarını armaya başladı.Ve büyük gün geldi çattı. 28 Mayıs’ı 29 Mayıs’a bağlayan gece hiç kimsenin gözüne uyku girmedi. Tekbirler alınıyor, Allah’a duâlar ediliyordu. Kim kimi görse kucaklıyor ve helallık diliyordu:
”Cennette görüşürüz. Hakkını helâl et.”
Padişah, divanı dağıtmış, düşünceleriyle baş başa kalmıştı. Diz çöktü. Bir süre Kur’ân okudu. Namaz kıldı. Dua etti:
“Allahım! Senin gösterdiğin yolda, gönderdiğin din uğruna savaşan İslâm ordusunu koru, zafere ulaştır. Kostantiniyye’nin fethini göster. Sana sığındık, Sana bağlandık, bizi sevindir, düşmanlarımızı yerindir.”
Çadırın dışından bir ses geldi: “Amin!”
Padişah hızla doğruldu. Nöbetçilere sesin sahbini bulmalarını emretti. Boylu-boslu bir yeniçeri subayını getirdiler.
“Amin diyen sen miydin?”
Yeniçeri subayı gözlerini yerden kaldırmadan cevap verdi:
“Beli Padişahım, benim.”
“Otağ-ı Hümayunun bu kadar yakınında ne işin var?”
“Hacetimi arza geldim Hünkârım.” Padişah, karayağız, pehlivan yapılı genci sevmişti.
“Söyle hele, derdin nedir?” Tek tek konuşmaya başladı:
“Padişahım, yarınki hücumda ön safta bulunmak için yanıyorum. Oysa kumandanım buna izin vermiyor. İlk hücum edenler arasında bulunamayacağım.”
“Derdin bu ha!”
“Sayenizde başkaca derdim yoktur Padişahım.”
“Peki, bir çaresini buluruz.”
Gece bitmek bilmiyordu. Fatih, yalınayak, başı açık secdede idi.
Akşemseddin “Hünkârım,” dedi. “Sabah namazından önce hücum emrini veriniz. Allah’ın izni ve yardımıyla gaziler ordusu, sabah namazını İstanbul’da kılacaktır.”
Padişah bu müjdeyi içine sindire sindire dinledi. Akşemseddin’in şimdiye kadar bütün söyledikleri çıkmıştı. Elbette bu da çıkacaktı. Gece yarısından sonra hücum emrini verdi. Tekbirler, mehterin savaş marşlarına karıştı. “Allah Allah” sesleri topların gümbürtüsünü bastırdı.
Molla Güranî ile Akşemseddin ateş hattında dolaşıyor, askerlere “Ya gazi ya şehid” olmalarını telkin ediyorlardı. Ulubatlı Hasan en öne fırlamıştı. Şâhî topunun açtığı gedikten girip surlara tırmanmaya koyuldu. Oklar vücudunu delik deşik ettiği halde düşmüyordu. Sancağı dikti ve son nefesini verirken şunları söylüyordu: “Allah’ım, bu sancağı buradan indirtme.”
Sultan Mehmed, sancağını burçlarda görünce ellerini semaya açtı: “Aciz, fakir kulun Mehmed’e bu günleri gösterdiğin için Sana şükürler olsun Rabbim” diyordu.
Şanlı ordu, Peygamber Efendimizin (asm) övgüsüne lâyık ordu, Sultan Mehmed’in ardından şehre girdi. Elveda Bizans, merhaba İstanbul diyordu.
Dipnotlar:
1- Müsned, c. 4, s. 335.
2- İbn Mece, Fiten, c. s. 35.
Benzer konuda makaleler:
- Bir 29 Mayıs
- Fetih ve Fatih
- Bursa’nın iki muhafız padişahı
- Yaz Kur’ân kursları ve çocuk terbiyesi
- Feth-i Mübîn
- İşgalin değil, Fethin 567. senesi
- İstanbul’u, Yezid de fethedebilirdi…
- Fethin sembolü Ayasofya hâlâ mahzun duruyor
- Aylardan yine 29 Mayıs, günlerden yine Salı…
- Fatih Sultan Mehmed ve iki papaz
İlk yorum yapan olun