Hayatın ağır tekâlifini omuzuna alıp zahmet çekme

Ey insan! Hayatın ağır tekâlifini omuzuna alıp zahmet çekme.

Hayatın fenâsını düşünüp hüzne düşme. Yalnız dünyevî, ehemmiyetsiz meyvelerini görüp, dünyaya gelişinden pişmanlık gösterme. Belki, o sefine-i vücudundaki hayat makinesi, Hayy-ı Kayyûma aittir.

Beşinci Kelime

Lehü’l-hamd. Yani, hamd ve senâ, medih ve minnet O’na mahsustur, O’na lâyıktır. Demek nimetler O’nundur ve O’nun hazinesinden çıkar. Hazine ise daimîdir. İşte şu kelime şöyle müjde verip diyor ki:

Ey insan! Nimetin zevâlinden elem çekme. Çünkü rahmet hazinesi tükenmez. Ve lezzetin zevâlini düşünüp o elemden feryad etme. Çünkü o nimet meyvesi, bir rahmet-i bînihayenin semeresidir. Ağacı bâki ise, meyve gitse de yerine gelen var. Nimetin lezzeti içinde, o lezzetten yüz derece daha ziyade lezzetli bir iltifat-ı rahmeti hamd ile düşünüp, lezzeti, birden yüz derece yapabilirsin. Nasıl ki, bir padişah-ı zîşânın sana hediye ettiği bir elma lezzeti içinde, yüz, belki bin elmanın lezzetinin fevkinde, bir iltifat-ı şahane lezzetini sana ihsas ve ihsan eder. Öyle de, “Lehü’l-hamd” kelimesiyle, yani hamd ve şükürle, yani nimetten in’âmı hissetmekle, yani Mün’im’i tanımakla ve in’âmı düşünmekle, yani O’nun rahmetinin iltifatını ve şefkatinin teveccühünü ve in’âmının devamını düşünmekle, nimetten bin derece daha leziz, mânevî bir lezzet kapısını sana açar.

Altıncı Kelime

Yuhyî. Yani, hayatı veren O’dur. Ve hayatı rızıkla idame eden de O’dur. Ve levazımat-ı hayatı da ihzar eden yine O’dur. Ve hayatın âlî gayeleri O’na aittir ve mühim neticeleri O’na bakar; yüzde doksan dokuz meyvesi O’nundur.

İşte şu kelime, şöyle fâni ve âciz beşere nidâ eder, müjde verir ve der: Ey insan! Hayatın ağır tekâlifini omuzuna alıp zahmet çekme. Hayatın fenâsını düşünüp hüzne düşme. Yalnız dünyevî, ehemmiyetsiz meyvelerini görüp, dünyaya gelişinden pişmanlık gösterme. Belki, o sefine-i vücudundaki hayat makinesi, Hayy-ı Kayyûma aittir. Masarıf ve levazımatını O tedarik eder. Ve o hayatın pek kesretli gayeleri ve neticeleri var ve O’na aittir. Sen o gemide bir dümenci neferisin. Vazifeni güzel gör, ücretini al, keyfine bak. O hayat sefinesi ne kadar kıymettar olduğunu ve ne kadar güzel faydalar verdiğini ve o sefine sahibi Zâtın ne kadar Kerîm ve Rahîm olduğunu düşün, mesrur ol ve şükret. Ve anla ki, vazifeni istikametle yaptığın vakit, o sefinenin verdiği bütün netâic, bir cihetle senin defter-i amâline geçer, sana bir hayat-ı bâkiyeyi temin eder, seni ebedî ihyâ eder.

Yedinci Kelime

Ve yumît. Yani, mevti veren O’dur. Yani, hayat vazifesinden terhis eder, fâni dünyadan yerini tebdil eder, külfet-i hizmetten âzâd eder. Yani, hayat-ı fâniyeden, seni hayat-ı bâkiyeye alır.

İşte şu kelime, şöylece fâni cin ve inse bağırır, der ki:

Sizlere müjde! Mevt idam değil, hiçlik değil, fenâ değil, inkıraz değil, sönmek değil, firak-ı ebedî değil, adem değil, tesadüf değil, fâilsiz bir in’idam değil. Belki, bir Fâil-i Hakîm-i Rahîm tarafından bir terhistir, bir tebdil-i mekândır. Saadet-i ebediye tarafına, vatan-ı aslîlerine bir sevkiyattır. Yüzde doksan dokuz ahbabın mecmaı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır.                
Mektubat, Yirminci Mektub

LÛ­GAT­ÇE:
mevt: Ölüm.
inkıraz: Sönme, son bulma, yıkılma.
adem: Yokluk, hiçlik.
in’idam: İdâma gitmek, mahvolmak, yok olmak.
zevâl: Zâil olma, sona erme.
rahmet-i bînihaye: Sonsuz rahmet.
in’âm: Nîmet vermek, ihsan etmek.
Mün’im: Nîmet veren. Asıl nimet sahibi olan Allah.
sefine: Gemi.

Benzer konuda makaleler:

• Vazifeni güzel gör, ücretini al!
• Nimetin zevâlinden elem çekme!
• Sizlere müjde! Ölüm yokluk değil…
• Nimetler O’nundur ve O’nun hazinesinden çıkar
• YÂ HAMÎD!
• Ey insan! Sen kendini kendine mâlik sayma
• Hayatı veren ve rızık ile devam ettiren O’dur
• Şahidin var mı Ey Mü’minlerin Emiri
• Madem O var, her şey var
• Tufandan zelzeleye, her şeyin dizgini O’nun elinde