Kabul etmek onaylamak değildir

‘İnsan gerçekten kabul edildiğinde, değişmek için daha çok çaba gösterir’

Çevremizdekileri ve bütün sevdiklerimizi farklı olduklarını bildiğimiz halde,

Yine de eskisi kadar sevebilsek keşke…

Keşke, tam da bizim istediğimiz gibi olmadıkları halde,

İlişkimizin daha da renklenebileceğini hissedebilsek,

Ve bunun özgürlüğünü, rahatlığını yaşayabilsek,

Keşke karşımızdakini asıl değiştirmenin yolunun,

Onu önce olduğu gibi kabul etmek olduğunu anlayabilsek,

Keşke kabul etmenin aslında onaylamak olmadığını görebilsek.

Oysaki yargılamayla başlayan her diyalog dirençle biter, savunmayla başlar.

Kendin olduğun yerde, ötekini de fark edersin,

Onun duygularına da dokunabilirsin aslında…

Kendini bırakabildiğin sularda, etrafının daha da farkına varırsın,

Daha net görürsün herşeyi…

Kendini seyretmediğin her an,

Aslında sana sunulan her şeyi fark ettiğin an oluverir.

Seni gerçekten kabul edebilen birinin yanında öylesine sen olursun ki,

‘Ben’in kendini göstermeye asla ihtiyaç duymaz,

Salarsın kendini güvenli sulara,

Kendi iç sesinin bile daha çok farkına varırsın.

Daha çok dalga geçersin kendinle,

Bütün saçmaladıklarınla seversin kendini.

Bütün geçmiş hatalarınla tanışıp, hesaplaşıp, helâlleşip uğurlarsın onları… Sana bütün öğrettikleri için onlara öfke duymak yerine, minnet duyarsın, camdan fırlatmak ya da sonsuz çukurlara gömmek yerine,

Kapıdan yolcu edersin,

El sallarsın arkasından,

Tozlu sandıklarından sürekli çıkarıp karıştırmanın,

Yüreğinin kabuğunu soymaktan, enerjini almaktan başka bir işe, yaramadığını görürsün.

İnsan bazen bırakabilmeli boşuna yükünü taşıdığı ne varsa,

Gönüllü ya da gönülsüz aldıklarını,

Hayır diyemediği için yaşadıklarını,

Bilmemiş gibi yaptığı bütün bildiklerini…

Oysa ki bırakmadan başlayamazsın, boşaltmadan dolduramazsın yüreğini…

Gerçekten seni kabul eden,

Öylece kabul edebilen birinin yanında,

Her gün yeniden başlarsın yaşamaya…

Her doğan günün sana getireceği hediyeleri beklemeye başlarsın.

Hayat ayaklarının altında kaygan bir zemin olmaktan çıkar,

Bulutların üzerinde bile yürüyecekmişsin gibi güvende hissedersin kendini.

O seni hep duyar, hep kabul eder, nereden geliyor olursan ol.

Bütün bitiremediklerinle ve bütün başlayamadıklarınla kabul eder seni,

Hem de tekrar tekrar.

Her zaman için yeniden başlama fırsatı veren var mıdır, O’ndan başka?

O seni bekler,

Öğrenmeni de, sevmeni de, görmeni de, anlamanı da bekler.

O’ndan daha çok kabul eden var mıdır?