Musîbetlerde insanın şikâyete hakkı yoktur

Cenâb-ı Hak, insana giydirdiği vücut libasını san’atına mazhar ediyor. İnsanı bir model yapmış; o vücut libasını o model üstünde keser, biçer, tebdil eder, tağyir eder, muhtelif esmâsının cilvesini gösterir.
 
İKİNCİ NÜKTE

Yirmi Altıncı Söz’de sırr-ı kadere dair beyan edildiği gibi, musîbet ve hastalıklarda insanların şekvâya üç vecihle hakları yoktur.

Birinci Vecih: Cenâb-ı Hak, insana giydirdiği vücut libasını san’atına mazhar ediyor. İnsanı bir model yapmış; o vücut libasını o model üstünde keser, biçer, tebdil eder, tağyir eder, muhtelif esmâsının cilvesini gösterir. Şâfî ismi hastalığı istediği gibi, Rezzak ismi de açlığı iktiza ediyor, ve hâkezâ… “Malikü’l-mülki yetesarrafu fî mülkihî keyfe yeşâü” [Mülkün mâliki, mülkünde dilediği gibi tasarruf eder.]

İkinci Vecih: Hayat musîbetlerle, hastalıklarla tasaffi eder, kemal bulur, kuvvet bulur, terakki eder, netice verir, tekemmül eder, vazife-i hayatiyeyi yapar. Yeknesak istirahat döşeğindeki hayat, hayr-ı mahz olan vücuttan ziyade, şerr-i mahz olan ademe yakındır ve ona gider.

Üçüncü Vecih: Şu dâr-ı dünya, meydan-ı imtihandır ve dâr-ı hizmettir. Lezzet ve ücret ve mükâfat yeri değildir. Madem dâr-ı hizmettir ve mahall-i ubudiyettir. Hastalıklar ve musîbetler, dinî olmamak ve sabretmek şartıyla, o hizmete ve o ubudiyete çok muvafık oluyor ve kuvvet veriyor. Ve herbir saati bir gün ibadet hükmüne getirdiğinden, şekvâ değil, şükretmek gerektir.

Evet, ibadet iki kısımdır: Bir kısmı müsbet, diğeri menfi. Müsbet kısmı malûmdur. Menfi kısmı ise, hastalıklar ve musîbetlerle, musîbetzede zaafını ve aczini hissedip, Rabb-i Rahîmine ilticâkârâne teveccüh edip, O’nu düşünüp, O’na yalvarıp hâlis bir ubudiyet yapar. Bu ubudiyete riyâ giremez, hâlistir. Eğer sabretse, musîbetin mükâfâtını düşünse, şükretse, o vakit herbir saati bir gün ibadet hükmüne geçer. Kısacık ömrü uzun bir ömür olur. Hattâ bir kısmı var ki, bir dakikası bir gün ibadet hükmüne geçer. Hattâ bir âhiret kardeşim, Muhacir Hafız Ahmed isminde bir zâtın müthiş bir hastalığına ziyade merak ettim. Kalbime ihtar edildi: “Onu tebrik et. Herbir dakikası bir gün ibadet hükmüne geçiyor.” Zaten o zat sabır içinde şükrediyordu.

ÜÇÜNCÜ NÜKTE

Bir iki Sözde beyan ettiğimiz gibi, her insan geçmiş hayatını düşünse, kalbine ve lisanına ya “ah” veya “oh” gelir. Yani, ya teessüf eder, ya “Elhamdülillâh” der.

Teessüfü dedirten, eski zamanın lezâizinin zeval ve firakından neş’et eden mânevî elemlerdir. Çünkü zevâl-i lezzet elemdir. Bazan muvakkat bir lezzet daimî elem verir. Düşünmek ise o elemi deşiyor, teessüf akıtıyor.

Eski hayatında geçirdiği muvakkat âlâmın zevâlinden neş’et eden mânevî ve daimî lezzet, “Elhamdülillâh” dedirtir. Bu fıtrî hâletle beraber, musîbetlerin neticesi olan sevap ve mükâfât-ı uhreviye ve kısa ömrü musîbet vasıtasıyla uzun bir ömür hükmüne geçmesini düşünse, sabırdan ziyade, şükreder, “Küfür ve dalâlet dışında her hâl için Elhamdülillah” demesi iktiza eder. Meşhur bir söz var ki, “Musîbet zamanı uzundur.” Evet, musîbet zamanı uzundur. Fakat örf-ü nâsta zannedildiği gibi sıkıntılı olduğundan uzun değil, belki uzun bir ömür gibi hayatî neticeler verdiği için uzundur.
Lem’alar, s. 15-16

LÛ­GAT­ÇE:
şekvâ: Şikâyet.
libas: Elbise.
tebdil: Değiştirme.
tağyir: Bozma, başkalaştırma.
esmâ: Allah’ın isimleri.
cilve: Görünme, yansıma.
mâlik: Sahip.
tasaffi: Saflaşma, arınma.
terakki: İlerleme, gelişme.
tekemmül: Mükemmelleşme.
yeknesak: Monoton.
hayr-ı mahz: Tam bir hayır.
şerr-i mahz: Tam bir şer.
adem: Yokluk.
mahall-i ubudiyet: Kulluk, ibadet yeri.
ilticâkârâne: Sığınırcasına.
riyâ: Gösteriş, iki yüzlülük.

Benzer konuda makaleler:

• Musîbetlerde, insanın şikâyete hakkı yoktur
• Hayat musîbetlerle tasaffî eder, kemâl bulur
• Musîbetler karşısında şikâyet değil sabretmeli
• Hayat musîbetlerle tasaffî eder, kemâl bulur
• Hayat musîbetlerle tasaffî eder
• Şu dârı dünyadaki musîbetler, belâlar…
• Şu dârı dünyadaki musîbetler, belâlar…
• Hayatın başına gelen herşey güzeldir
• Eyyûbî bakış
• Manevî yaralarımız, hayat-ı ebediyemizi tehdit ediyor