Risâle-i Nur’u nasıl tanıdım?

Bartın ilinin Ulus kazasındanım. 1956 doğumluyum. 1977 yılında askere gittim. Adana ilinde paşa şoförlüğü olarak askerliğimi yaparken, elime merhum Mehmet Âkif Ersoy’un kitabı geçti. Kitabın bir yerinde Bediüzzaman Hazretleri’nden bahsediyordu. O güne kadar hiç duymadığım bu zâtı tanımak istedim. Alayın yanında bir kitapçı vardı, oraya gittim.

“Bediüzzaman’ın kitabı var mı?” dedim. Onlar bana “Hangisini istiyorsun?” dediler. Ben şaşırdım, “Bu zatın kaç kitabı var?” dedim. Bana Külliyat’ı gösterdiler. Dükkânın her tarafı Risâle doluydu. Ben şaşkın şaşkın bakarken kitapçı benim Nurları hiç bilmediğimi anladı. Bana “Biz seni bir yerden başlatalım” dediler. Tarihçe-i Hayat’ı verdiler, 40 lira para verdim, okumaya başladım, çok ağır geldi. Fakat arada anladığım yerlere de hayran oluyordum. “Bu zat bu bilgileri nasıl bilebilir?” diye hayranlık duymaya başladım. Ayrıca “40 lira verdim, ben bu kitabı okuyacağım” dedim. Ne zaman ki “Namaz kılmayan haindir” denen yere geldim ve Üstadımın bana mânen “Allah sana ana baba vermiş, dünyaya getirmiş, han hamam, ev bark eş vermiş, senden sadece şükür olarak bir namaz istemiş, sen bunu yapmazsan hain olmaz mısın?” dediğini hissettim, işte o zaman, o vakte kadar namaz kılmayan ben, namaza başladım ve kitabı artık para için değil, Allah rızası için okumaya başladım.

Ben saf saf alayda herkesin içinde açıkça okurken Antalyalı bir imam asker arkadaşım “Sen ne yapıyorsun, çabuk bunları sakla, seni çok kötü cezalandırırlar” dedi. Ben de ona “Niye beni cezalandırsınlar, yandaki kitapçının dükkânı bunlarla dolu, onu cezalandırmıyorlar” dedim. Hakikaten bu kitaplar o zaman yasakmış. Beni askerde Allah’ın izniyle Risâle-i Nurlar muhafaza etmiş. Ama ben yine de gizli gizli okumaya devam ettim.

Kitap bitti, gittim bu sefer Mektubat’ı verdiler, o kitap bitmeden ben terhis oldum. Daha sonra Nurlara ve Üstadıma hayran oldum. Nurlar bende bağımlılık yaptı. Memleketime geldim, dükkân açtım. Dükkânımda Nurları okumaya devam ederken benden 3-5 sene evvel Nurlarla tanışmış olan Hüseyin Bostancı kardeş yanıma geldi, Nurları gördü. “Sen bunları mı okuyorsun, ne zaman tanıştın?” dedi. Ben de anlattım. O bana bunun büyük bir cemaat olduğunu, artık sohbetlere gitmemi ve o güne kadar duymadığım Nurculuk dâvâsına hizmet etmemi ve ilçede bir sohbet halkası oluşturmamızı söyledi. Yüce Yaradan’a sonsuz şükürler olsun ki, beni merhum Mehmed Âkif’i vesile yaparak Nurlarla tanıştırdı ve ben daha sonra ne büyük bir hazinenin içine düştüğümü fark ettim.

Yine bir gün Nur sohbetlerine gelen bir din bilgisi öğretmeni kardeşimiz benden Risâle-i Nur’a ait bir kitap istedi. Ben de ona “İman ve Küfür Muvazeneleri” adlı kitabı hediye ettim. Sonra kendi kendime “Eyvah, Külliyatım bozuldu, ama olsun yenisini alırım” diye içimden geçirdim. Ertesi günü Ankara’dan Nihat isminde Nur dostu bir kardeşim dükkânıma geldi, “Ağabey, elim boş gelemedim sana, bir hediye alayım dedim” diye bana bir paket uzattı. Açtım baktım, “Fesübhanallah” dedim. Bana, bir gün önce hediye ettiğim, “Külliyatım bozuldu” diye düşündüğüm İman ve Küfür Muvazeneleri adlı eseri getirmişti. Daha doğrusu Yüce Allah’ın bana “Üzülmene gerek yok, Ben Külliyat’ı tamamlarım” demek istediğini, gelen kitabın Rabbimden geldiğini hissettim, anladım.