Avrupa, insanın acizliğini, fakirliğini ve kulluğunu unutur ve unutturur. Bir sineğe mağlûp olan, küçük bir mikroba yenik düşen, bedeninin dağılmasına, vücudunda yer tutan hastalıklara, yaşlanmaya ve zevale engel olamayan beşerin kendine mâlik olması kuru bir vehimdir, ama kulluktan kaçmanın da başka yolu yoktur.
Buna bağlı olarak, Batılıların ve batıcıların kitaplarında kendini gerçekleştirme (self-realization) önemli bir yer tutar.
Ona göre, insanın yapıp ettiklerinde ulvî bir varlığın müdahale ve iradesi söz konusu değildir. O, aklının ve hevesinin her dediğini yapmalıdır. Bu konuda iyi kötü; ahlâkî, gayr-i ahlâkî hiçbir sınır tanımaz.
Avrupa gençliğinin, günümüzde gözlenen acınacak hallere gelmesinde önemli bir payı bulunan varoluşçu felsefenin bir öncüsü, intiharın da kendini gerçekleştirmenin bir parçası olduğunu söyler. Zira canın emanet olması onların dünyasında yer etmemiştir.
Avrupalıya göre kendini gerçekleştirmenin yollarından biri üretmek, ne pahasına olursa olsun üretmek, ucuz üretmek, kârı azamî seviyeye çıkarmak ise diğeri de çılgınca tüketmek, olabildiğince tüketmek, her neye mal olursa olsun tüketmektir.
Bu çılgın üretim ve tüketim çarkını döndürmek için, gerekli olan unsur beşerin ihtiyaçlarının, her vesile kullanılarak, biteviye ziyadeleştirilmesidir.
Bunun sosyal patlamalara sebep olması, manevî yangınlara yol açması, gözünü kazanç bürüyen birileri için çok da önemli değildir. Ehl-i vicdan bazı sosyal bilimciler parçalanmış aileler veya sadece anne ya da babası ile yaşamak zorunda kalan çocuklar (single-parent children) için endişelerini ifade eder, ailenin yeniden tesisi için çareler tedarik ederken, üretim-tüketim çarkının düzenli işlemesinden başka bir şey düşünmeyen kapitalist, oralı değildir. Bu sosyal patlamalar onun işine bile gelir. Zira bir eve bir çamaşır makinesi, bir televizyon ve bir soğutucu yeterken, evlerin ikileşmesi ile bu araçların sayısı ikiye katlanacaktır. Yani ihtiyaçlar ziyade kılınacaktır.
İhtiyaçların ziyadeleştirilmesinde kadın taifesine büyük bir iş düşmektedir.
Bu, öncelikle değişikliği, yeniliği, güzel görünmeyi seven kadın fıtratı kullanılarak yapılır. Kadın görünüşünü, kıyafetini, evinin her birimini sürekli yenilemeli, hep bakımlı olmalıdır.
Sonuçta kadın, imaj uygarlığı vasıtasıyla ihtiyaçların çoğaltılmasında baş figüran olarak kullanılmaktadır. “Komşuları çatlatmak” için takılan pencereler, perdeler, döşenen mobilyalar kadının çekici görüntüleri ile alıcı arar. Her türlü reklâmda onların “küçük cenazeleri” veya gölgeleri olan görüntü ve videolar gözlenebilir.
Bu ise daha çok, kadınların “yuvalarından çıkması” ve hayâ perdelerinin yırtılması ile gerçekleşmiştir…
İhtiyaçların, hayâ perdesinin de kalkmasının katkısı ile çoğalmasından başka bir hayâsızlığa kapı açılır (Hangisi sebep, hangisi sonuçtur pek bilemem; belki kul borçlanmaktan sıkılmaz, utanmaz hâle geldiğinde, Allah önüne bazı hayırsız vesileleri çıkartır.):
Faizin kapı ve kapları olan bankalar borçlanmaktan çekinmeyen, akşam başını yastığa koyduğunda borçlarından nasıl kurtulacağı hususunda vicdan muhasebesi yapmayan birilerine çare (!) olmuştur. Çaresizlikten beter bir çaredir bu.
Çare bulunmuştur. Kapitalizmin kredi kartı adlı mu’cizesi (!) vardır: Peşin almaya gücün yetmiyorsa taksitle al der. Peşin almaya gücümün yetmediği bir malı hangi hayâ, hangi utanma duygusu ile alayım, diye soramayız çoğumuz. Zira banka uzakta, bankadaki yüzler görüşülmekten, görülmekten uzaktadır. Yani, “yüzsüz” bir alış veriştir kredi kartıyla yapılan. Taksitleri zamanında ödeyemiyorsan, ekstrenin bilmem kaçta birini bu ay öde, kalan kısmını diğer aylarda ödersin. Vicdanının derinlerinden gelen “oysa ben etrafı camlarla kaplı dar bir odadayım, geniş göründüğüne bakma, gelecek aylar benim için yok hükmündedir; borçlanmayayım” sözlerine aldırma. Sen borcunun bir kısmını bu ay öde, kalanını gelecek aylarda kapatırsın. O da mı olmadı, banka, ‘borçlarınızı yapılandıralım’ teklifi ile gelir. Ne kadar çürük bir yapı! Olmadı, bu konuda hükümet yeni bir düzenleme yapar…
Uzatmayalım dostlar, yanlışa bir girildi mi ondan çıkmak çok kolay olmasa gerek. Trafikte yanlış yola girildikten sonra ister saatte elli kilometre hızla gidin ister iki yüz yirmi ile… Çok fazla bir şey fark etmiyor. İşte büyüğümüzün otuz yılda öğrendiği kelimelerden birinin; “ben kendime malik değilim”in tersine bir yola girildiğinde varılan menzil. Herkes bu neticeye varır demiyorum, tövbe ile ayılanlar bahsimizin dışındadır.
İman esaslarının kavranılmasından, izan edilmesinden sonra yaşanacak İslâmî hayat bir bütün olduğu gibi, ondan uzaklaştıran unsurlar da birbirine bakıyor.
İşte bu yazıda bunu göstermeye yarayacak, biraz üstünkörü bir gezinti yaptım.
Mükemmeli için, sahasında derinleşmiş ehl-i himmeti göreve çağırıyorum.
Benzer konuda makaleler:
- Şehir vicdanı öldürüyor mu?
- Bir okul açan, bir hapishane kapatır (mı?)
- Bir engelliye yapılan keyfi muamele
- İnternet bağımlılığı mı, özgürlük mü?
- 22 yıldır bekleyen Ayasofya teklifi
- Avrupa’dan nasıl görünüyoruz?
- Zenginliğimizi paylaşabilsek…
- Çocukların neden yalnızlaştığını biliyor musunuz?
- Halî ve vicdanî iman
- Beşerin kanunları vicdanları rahatlatmıyor
İlk yorum yapan olun