Yeni Osmanlılar, ittihad-ı İslâma karşı

“İttihad-ı İslâm” tabiri, Asr-ı Saadet modelinden uzaklaştığımızda ortaya çıkmıştır. Uzaklaştığımız iklime duyduğumuz tahassürün bir ifadesidir. O zamanlar yaşanmıştı, yaşanıyordu… Sonra “ısırıcı saltanatlar”la uzaklaşmışız, o mutlu dünyalardan öyle uzaklaştırılmışız ki, Bediüzzaman 31 Mart mahkemesinde, Selaniklilerce ittihad-ı İslâmcılıkla suçlanmış. O ise, mahkemenin şaşkın bakışları arasında “ittihad-ı İslâmı” önce tarif etmiş ve sonra da savunmuştur. Dâvâsına Sultan Selim-i Evvel’i, Namık Kemal’i, Muhammed Abduh ve Cemaleddin Afgani’yi şahit gösterirken, düşüncelerinden son derece emindir.

İttihad-ı İslâm projesi, sair müsbet projeler gibi zamanın şartlarına göre dizayn edilecektir. I. Selim’in zamanı ile XIX. yüz- yıl Osmanlısı ne kadar farklı ise, günümüz İslâm âleminin şartları geçen zamanlardan daha çok farklı. Zamanı ve şartları nazara almayanlar, bu hususta bazen hayalperestlik sahrasına tırmandılar, bazen de yeis çölüne düştüler. Bediüzzaman ise 1909’dan ta 1959’a kadarki dâvâsında gayet ısrarlı. Israrına tarihî ve aktüel vakıaları delil gösteriyor. Tarihte birçok defa gerçekleşmiş ittihad-ı İslâm düşüncesi, tekrar gerçekleşecektir. Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Arap Cumhuriyetleri ve diğer bazı paktları örnek gösteriyor.

Bediüzzaman’ın hedeflediği “ittihad-ı İslâm” ile siyasal İslâmcıların kafalarındaki “İslâm birliği” düşüncelerinin temeldeki ayrışımlarına dikkat edemeyenler, ikisini birbirine karıştırıyorlar. Siyasal İslâmcılar, dini siyasetlerine alet ederlerken, kendilerini merkeze yerleştiriyor ve dünyayı eksenlerinde çevirmek istiyorlar. Bediüzzaman’ın düşüncesindeki “ittihad-ı İslâm’da ise merkezde, insaniyet-i kübra denilen İslâmiyet vardır. Kur’ân, Kâbe, Sünnet-i Seniyye ve Âlem-i İslâm’ın varlıkları bu projede, başka milletleri tedirgin etmiyor. Ahirzaman dinsizliğinin kaos,, ahlâksızlık ve zulme yuvarladığı milletler ve devletler, hakikî mânâdaki ittihad-ı İslâma taraftar oluyorlar.

İnsanî değerleri esas alan, fert hürriyetine en üst düzeyde kıymet veren, cehalet, fukaralık ve fitnelere müsaade etmeyen, yalnızca insanların hukukuna değil, okyanuslardaki balıkların da haklarını teminat altına alan bir “İslâm Birliği projesine” hangi insaflı Avrupalı karşı çıkabilir ki…

“Siyasal İslâm” dediğimiz düşüncenin yapılanmasındaki şeriat karşıtı halleri gören Avrupalılar, İttihad-ı İslâm düşüncesinden de ilk anda endişe edebilirler. Fakat bu “İslâmcı kardeşlerin” Avrupalıları tedirgin eden hallerinin şeriata muhalefet eden fiil ve sıfatlarından doğduğunu izah ettiğiniz zaman, Amerika, Fransa ve Almanya gibi Hıristiyanlığı temsil eden ülkeler, İslâm Birliğine taraftar olacaklar. Bir işbirliği yapmaya kendilerini mecbur hissedecekler. Küresel barışı bozarak yeryüzünü fitne ile ateşe veren güçlerin zabt u rabt altına alınmalarının da ancak İslâm birliğinin kurulmasıyla mümkün olduğunu anlayacaklar. Başta Hıristiyanlık âlemi olmak üzere, İslâm âleminin ve hatta dünyanın barışı İslâm coğrafyasının sekinet, sulh ve sükûnetine bağlı ise, bu da ancak ve ancak İslâm Birliği mefkûresiyle mümkündür.

Osmanlı Hanedanının baş düşmanı Kemalizmin emrindeki “Yeni Osmanlılara” gelince… Türk milliyetçiliğini ana umdeleri arasına almış, bu umdenin emriyle evvelâ komşularına ve sonra da AB’ye savaş açmış iktidardaki düşünceye gelince….

AB’nin temel insanî kriterlerini, kendi halkına zulmedip fukara milletini sömürmeye son vereceğinden ve cemiyete kenelerce yapışmış cehalet, fakirlik ve fitneyi temizlemeye vesile olacağından başta reddeden bir düşünceden ne yeni Osmanlı çıkar, ne de eski Osmanlı… Milleti iğfale matuf bu tür çalışmalarla ancak ve ancak Osmanlı torunlarından intikam alınır. Selanikliler Hanedanı, saltanatını birkaç sene daha devam ettirir. Hanedanın çok net bildiği bir gerçek var: Böyle giderse, AB kriterleriyle bütün Ortadoğu saltanatları son bulacağı gibi Osmanlı saltanatını ele geçirenler de çekilmek zorunda kalacaklar. İşte böyle bir tehlikeyi ötelemenin yollarından birisi, neoliberallerin de destekledikleri “Yeni Osmanlılar” projesi olabilir. Tarihimizi manipüle eden bu düşüncenin bizi en çok üzen cihetini tekrarlamak istiyoruz: Dini siyasete alet edenlerin, masum Müslümanları, menfaat üzerine dönen siyasetlerini alet etmeleri…