El Eman.. Ene…

Şol nazar eyledim Âdem oğluna,
Derya-deniz imiş ikrar eyledim.
Alem küçülmüş de Âdeme dönmüş,
Şu hale taaccüb, inzâr eyledim.

Derya imiş bir katreye yâr olmuş.
Katre imiş şu cihana dâr olmuş.
“Hel min mezid” deyip, yine doymamış,
Ruhu feryad etmiş, âh-u zâr olmuş

İman duhûl etmiş nûr-u cân olmuş.
Bütün zamanlara hemzamân olmuş.
Künûz-u mahfiye tabir edilen,
Esmâya anahtar eneyi bulmuş.

Ne ki, enesini nisyân eylemiş.
Emr-i Rabbâniye isyân eylemiş.
Şecer-i zakkuma çekirdek olmuş,
Mülkullâh’ı daim bühtan eylemiş.

Nefsin bilmek kadar olmazmış irfan,
Nefsini bilmeyen eder mi iman ?
Nefsini bilenden eylesin bizi,
Ya Hannân, ya Mennân, el Emân.. Emân..

Benzer konuda makaleler:

• Lahavle
• Bahar sergisi açıldı
• Son iftar
• Büyük cihad nefisle
• Bahar sergisi açıldı!
• İade-i İtibar
• Asrın hastalığı: Nefisperestlik
• Az bir lezzet için, ebedî hayatını berbat etmek!
• Nefsimiz!
• Oruç; nefsin firavunluk cephesine darbe vurur, kırar