Vefatının 4. yılında HAKKI YAVUZTÜRK’ü rahmetle anıyoruz

Hakkı Yavuztürk kimdir?
Hakkı Yavuztürk, 1934’de Kemaliye’de doğdu. Sağlık memurluğu yaptı ve bu alanda emekli oldu. 1952’de Risâle-i Nur’ları okumaya başlamış; Bediüzzaman’ı müteaddit defalar ziyaret edip, dersinde bulunmuştur. 5 Ocak 2007’de vefat eden Yavuztürk’ün kabri, Eyüp Sultan Mezarlığı’nda bulunmaktadır.

 


HATIRALAR

Hakkı Yavuztürk anlatıyor:

* (Üstad’la ilk görüşmesinden) – (Üstad,) Risale-i Nur’u anlayarak okuyan talebelerinin dalâlet fırkaları da hucüm etse sarsılmayacaklarından, Risâle-i Nur’dan aldıkları iman kuvvetiyle onlara karşı koyacaklarından, Risâle-i Nur’un Kur’ân’a dayandığından bahsetti…

* ‘Kimin himmetli milleti ise, o tek başına bir millettir’ vecizesini Risale-i Nur’da beyan eden Hazret-i Üstad, her talebesinin âdeta tek başına dâvayı omuzlayacak bir himmete hareket etmesini istemekteydi… Herbirimiz o şahs-ı manevînin birer âzası olmaya çalışıyorduk. Bazılarımız, başta ben, belki bunu idrak edemiyorduk ama, Üstadımız şuurla bunu istiyordu.

Şahiner N., Son Şahitler, c. 4, s. 427

ÜSTADIN 1923 SENESİNE DAİR

Yine Hakkı Yavuztürk anlatıyor:

“Bir ziyaretimiz esnasında Ceylan Çalışkan’ın cesaretinden sitayişle bahseden Üstad Bediüzzaman, devamla ‘İşte benim Abdurrahman’ım da böyle cesur bir talebeydi’ diyerek, 1923 senesine dair bir hatırasını aktardı.

“Biliyorsunuz, Üstad Bediüzzaman 1923 yılı başlarında Ankara’da bulunuyor. Yeğeni Abdurrahman da o esnada Meclis’te kâtip olarak çalışıyor. Üst tabakadan bazı adamlar tarafından Said Nursî’ye Ankara’da kalması ve yeni Meclis’le beraber çalışması için çok parlak teklifler yapılıyor.

“Esasında Abdurrahman’ın arzusu da bu yönde. İstiyor ki, amcası Ankara’da kalsın ve üst düzey yönetimle birlikte çalışsın.

“Ne var ki, Üstad Bediüzzaman’ın niyeti ve düşüncesi çok farklı. O, hiç uyum sağlayamadığı adamlardan uzaklaşmak, bu sebeple Ankara’dan ayrılıp memleketine gitmek istiyor.

“Üstad, Ankara’dan hareket edecek olan trene binmek için istasyona geliyor. Yeğeni Abdurrahman da yanında. Ayrıca, istasyonda bekleşen ekâbirden bazı adamlar da var.

“Genç Abdurrahman, kafasını kurcalayan bir suâli Üstad’ına yöneltiyor: ‘Ey amuca, senin bu haline bir türlü akıl–sır erdiremedim. Sana yapılan o parlak teklifleri neden kabul etmedin? Halbuki, bu teklifler bir tek sana yapıldı, başka hiçkimseye yapılmadı. Muhterem amucam ve üstadım, acaba benim bu müşkilimi halletmeyecekler mi?’

“Hz. Üstad, yeğeni Abdurrahman’a orada diyor ki: ‘Bak evlâdım. Bazı rivâyetlerde haber verilen âhirzamanda gelecek ve din–i mübin–i İslâma darbe vuracak dehşetli adam(lar)ın kim olduğunu yakînen gördüm. Bütün alâmetleri yüzlerinde ve efallerinde okudum. Böyleleriyle çalışamam’
“Bu açıklama üzerine, Abdurrahman birden celâlleniyor ve belindeki kamasına dahi davranarak, amcasından emir beklercesine diyor: ‘Demek ki öyle ha… Madem öyle, muhterem amuca siz bana izin verin, hemen gidip onu burada hançerimle öldüreyim.’

“Ancak, Üstad Bediüzzaman onun böyle bir teşebbüste bulunmasına müsaade etmiyor, mani oluyor ve ona şu hakikatli rivâyetleri hatırlatıyor: ‘Bak evlâdım, yine rivâyetlerde var ki, onun zamanına yetiştiğinizde, ona karşı kuvvetle ve siyasetle mukabele etmeyin’ diye tavsiye ediliyor. Çünkü, bu cihetiyle o galiptir, yani daha kuvvetlidir. Hem, eğer haber verilen şahıs o adam ise, zaten sen onu öldüremezsin. Zira, eşhâs–ı âhirzaman öldürülmekten mahfuzdur. Herbiri kendi vazifesini yapacaktır. İşte bu sebep ve hikmete binaen, ben de onlarla çalışmayıp çatışmayarak Van’a gitmeyi ve uzun vâdeli bir ilmî mücahede içine girmeyi tercih ediyorum.” (M. Latif Salihoğlu, Yeni Asya, 15 Ocak 2007.)

 

Benzer konuda makaleler:

İlk yorum yapan olun

Makale hakkında düşüncelerinizi paylaşın...

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.


*