Lider üzerinden kitlelerin kontrolü

Dünyada kökü eskilere dayanan bir “derin strateji”, Türkiye’de bilhassa 12 Eylül Darbesinden sonra tatbik sahasında konuldu.

Bu strateji, cemaatleri şöhretli şahıslara, kitleleri de putlaştırılmış liderlere bağlamak sûretiyle, etkin kontrolü sağlamamayı esas alıyor.

Yürütülen mantık şudur: Kitleler şahısların sevk ve idaresine bağlandı mı, potansiyel tehlikelerin kontrol altına alınması çok daha kolaylaşmış olur.

İşte, özellikle 12 Eylül sonrası ülkemizde uygulanan “kontrol strateji”nin dayandırıldığı mantık budur.

Kemalizmin kuşatması altında bulunan derin mahfillere göre, Türkiye’de iki büyük potansiyel tehlike var: İrtica ve bölücülük.

Türkiye’de irticanın hortlaması ve ülkenin bölünmesi ihtimali her ne kadar zayıf olsa da, söz konusu odakların işine gelen şey, yine de tehlike vehmidir.

Onlar, bu tehlike vehminin alabildiğine abartılmasından yanadırlar. Zira, yaklaşık yüz yıldır süre geldikleri “vesayet rejimi”ni ancak bu sûretle idame ettirebileceklerine inanırlar.

Dolayısıyla, onlar için “bölücülerin başı” ile “irticanın başı” konumundaki şahıslar, birer “velinimet” durumundadır.

Onlar, bu velinimetlerini koruyup kollamaktan geri durmazlar.

Fakat, bu görevlerini hiç çaktırmadan yapma becerisini gösterirler. Yanılgının en önemli sebebi budur.

Onlar, çok rahat bir şekilde irtica ve bölücü potansiyelini şahsında toplayan lider konumundaki kişilere şiddetle karşıymış gibi görünürler. Hamasetli konuşurlar, ahkâm üstüne ahkâm keserler.

Lâkin, meselenin iç yüzü, görüntüdeki rollerden ve profillerden çok farklıdır.

Bu roller, insanı hayrete düşürse de, asıl dehşet veren husus, maksada vasıl olmak için, herşeyin, özellikle mâsum canları yakmanın mübah görülmesidir.

Evet, stratejik hesapların insan kanı üzerinden yürütülmesi, affedilmesi mümkün olmayan çok vahşiyâne bir cinayettir.

Böylesi cinayetlerin, bırakın Türklükle, Kürtlükle, yahut Müslümanlıkla, acaba insanlıkla bir alâsı olabilir mi?

Şöhretli şahısları kullanmak, grup liderlerinden faydalanmak, şayet günahsız bir şekilde uygulanabilseydi… Liderleri yönlendirmek için, eğer mâsumların mal ve canlarının yakılması mübah sayılmasaydı… Keza, şahısları parlatmakla, şayet kudsî hakikatleri perdelemek cihetine gidilmeseydi…

Yürütülen derin politikalar, yine de bir derece mâzur görülebilirdi.

Fakat, maaselefe görülüyor ki, söz konusu derin strateji, helâl–haram bakılmaksızın, günah–sevap dinlemeksizin yütülüyor.

Şahıslar da, kiminin humkundan, kiminin havfından, kiminin şan–şöhret zaafından istifade sûretiyle, sergilenen vahteşe alet veya şerik ediliyor. (*)

Şöhretli şahısların, ayrıca ilâçla, siyanürle veya elekromanyetik müdahalelerle de kontrol altında tutulup yönlendirildiğini unutmamak lâzım.

Bu girdaptan tek çıkış yolu ise, şahıslara bağlanmamak, liderlerin sultası altına girmemek; aksine, ilkelere önem vermek, kalıcı ve uzun ömürlü prensipler manzumesine sıkı sıkıya bağlanmaktır.

…………………………………

(*) Şimdi beşerde insan suretinde şeytanın vekili olan ruh–u gaddar… Kiminin hırs–ı intikamını, kiminin hırs–ı câhını, kiminin tamahını, kiminin humkunu, kiminin dinsizliğini, hattâ en garibi, kiminin de taassubunu işletip siyasetine vasıta ediyor. (Bediüzzaman, Hutuvat–ı Sitte, s. 98.)

Benzer konuda makaleler:

M. Latif Salihoğlu

Benzer konuda makaleler:

İlk yorum yapan olun

Makale hakkında düşüncelerinizi paylaşın... Yanıtı iptal et