Buğulu gözler

Birbirini çok seven iki körpe âdemin iftirakı, yazımız. Gözlerinden yaşlar siyim siyim süzülüyordu Nisa’nın…

Kolay mı?

Ömrünün baharındaki iki insandan biri olan İsa, diğerini burada bırakmış gidiyor, vatan-ı aslisine yürüyordu.

Nisa’nın buğulu gözlerindeki yaşlar sessiz, sedasız yanaklarından yuvarlanarak kara toprağa rahmet damlaları gibi düşüyor; sanki İsa’nın Cennet bahçelerinden bir bahçe olabilecek mezarına suluyordu.

İsa, gencecik yaşında yenik düştü kansere.

Kimi, “Vah vah, pek de gençti”; kimi de, “Bu illete yakalanan iflah olmuyor” diyor, insanların her birinden farklı yorum geliyordu.

İşin bizim görebildiğimiz yüzü, bu! Kimler geldi, kimler geçti bu handan… Yolculuk hız kesmiyor.

Telefonlarımıza sık sık hasta olanlara kan, vefat edenlere Fâtiha talebiyle gelen mesajlar, “Bu yerler, safa yeri değildir” der gibi. Hastalıklar, musibetler, kazalar…

Selde, yelde, yangında; afetlerde hayatını kaybedenler, bu sûrette vefât edenler inşaallah hükmen şehit sayılırken; acılı, sancılı, ıstıraplı hastalıklar neticesinde vefat edenlere de, çektikleri, umulur ki keffâretü’z-zunûb olur müteveffa hakkında.

Risale-i Nur’da, bununla ilgili olarak; “Ermiş ağacı silkmekle nasıl meyveleri düşer; imanlı bir hastanın titremesi de öyle günahları silker”1 deniyor ya, öyle.

İnsan, kedisi kaybolsa üzülür, müteessir olur. Gencecik bir can gidince, cânânının canına “kor” düşer; dağlanır yürekciği. Gel de buna, “üzülme” de, “yanma” de.

Nisa ile İsa’nın serüveni işte, bu. Bu ayrılık gidene seyran -inşallah-, kalana ise hicran oldu.

Ölümü öldürüp, kabir kapısını kapatmanın çaresi olmadığına göre…

Hicretten sonra, Medine’de dünyaya gelen oğlu İbrahim küçük yaşta vefat edince müteessir olan gönüller sultanı Efendimiz Hz. Muhammed (asm), “Ben ancak bir insanım. Göz yaşarır, kalp ürperir. Fakat biz Rabbimizin hoşnut olmadığı bir şeyi söylemeyiz. Vallahi ey İbrahim, biz senin vefâtından dolayı üzgünüz”2 buyurmuşlardır.

Üzülmemek mümkün mü? Duygular, duygulanmaklar, insan fıtratının gereği.

Fakat, şunu iyi bilmeli: Hiç kimse bir insanı, yâr de olsa; Yaradan’dan daha fazla sevemez. Analar, babalar, bacılar; sevenler, sevilenler bu gerçeği kabul etmek zorunda.

Allah (cc), ne şefkatinden fazla şefkati, ne de sevgisinden fazla sevgiyi hiçbir beşerin kalbine koymamış. Mevlâ’mıza muhabbet, bahsimizden müstesna!

Ezcümle: Bu işin yaşı başı, Nisa’sı İsa’sı yok. Zira “Her nefis ölümü tadıcıdır.”3

Ölümü zikretmek, ahreti fikretmek ve makbereyi tefekkür etmek; şu kör nefsi, yolculuğa hazırlar.

Yarın olup, musallaya kim gelir? Onu ancak O’ bilir.

Kaynaklar:

1- Said Nursî, Lem’alar, 210.

2- Câmiü’s-Sağîr,2:666 (Buharî, Cenâiz,43)

3- Âl-i İmran Suresi, 185.

Benzer konuda makaleler:

Ali Rıza Aydın

Benzer konuda makaleler:

İlk yorum yapan olun

Makale hakkında düşüncelerinizi paylaşın... Yanıtı iptal et