Şefkat, merhamet, af ve bağışlamak en yüksek insanî duygulardandır.
Bunların hayata yansıması ve tatbikatı ise yüksek ruhlara has marifeti ve özelliktir. Bu konudaki en büyük örnek yine Kâinatın Efendisi’nin (asm) insanlığa bir hediye, miras ve şeref madalyası olarak bıraktığı “affetmektir!”
Başkalarını bilemem, ama benim inancıma göre, kâinatta en büyük kâfir Ebu-Cehildir. Çünkü hayatı boyunca küfür ve inadından vazgeçmeyerek o inat ve küfrüyle Cehennemi boylamıştır!
Hikmet ve ibret dünyasında, madalyonun öbür yüzü vardır. İslâm Orduları’nın başkumandanı makamına kadar yükselende bu büyük kâfirin oğlu Hz. İkrime’dir! (ra)
İkrime (ra), sahabedendir. Çok hikmetli ve ibretli bir hidayet hikâyesi büyük “afla” başlamıştır. Ebu Cehil’in oğlu İkrime! (ra) Yirmi bir yıl İslâm’la savaşmış! Allah Resûlünü, “Oğlundan çektiğimi babasından çekmedim” dedirtecek kadar çok üzmüş!
Hicret gecesi Allah Resûlünü (asm) öldürmek için kapısının önünde kılıcıyla bekleyen on iki kişiden biri olmuş! Mekke’nin fethedildiği gün bile kan dökmüş rahat durmamış! Bu yüzden Efendimiz’in (asm) hakkında ölüm fermanı çıkartıp, “Kâbe’nin örtüsüne sarılmış da olsalar öldürün!” dediği isimlerden biri olmuş! İman etmemekte inat edip kaçmış!
Nihayetinde onun hidayetinde en büyük paye irade sahibi ve lider ruhlu bir hanım olan Hz. İkrime’nin hanımı, Ümmü Hakim’dir. Bu asil ruhlu hanım, Resulullahtan (asm) “eman” alınca, Mekke’nin fethinden sonra öldürüleceği korkusuyla, kocası İkrime’yi kaçtığı Yemen’den huzura getirterek hidayetini sağladı.
Allah’ın Peygamberi (asm), bu hidayet öncesi, yanındakilere “Hiç kimse İkrime’nin babası hakkında kötü bir söz etmesin!” diyerek affediciliğin zirve noktasını gösterdi. İkrime, o ana kadar bütün malıyla, enerjisiyle İslâm’ın karşısında mücadele etmiş! Ama Efendimizin (asm) huzurunda şehadet edip Müslüman olunca şu sözü vermiş ve demişti ki; “Ya Resûlallah (asm), bu güne kadar İslâm’la ne kadar savaşmış, gayret göstermiş para harcamışsam, şimdi İslâm yolunda ve Allah için iki misli gayret gösterecek, iki misli harcayacağım” demişti.
Müşrik saflarında savaşırken, çoğu sahabenin kardeşi, babası, evlâdının ölümüne sebep olmuştu! Ama artık, Müslüman olmuştu! Mescidde herkes onunla kucaklaşmış! Omuz omuza namaz kılmış! Sonra onlarla birlikte savaşlara katılıp, yaralanmıştı!
Rahmete muhatap olup, affedilmenin eritici etkisiyle kayalardan sert kalbi yumuşamış, âdeta içinde pınarlar çağlamış ve en nihayetinde şehit olmuştu! Büyük bir ibret tablosu! Bugünkü Müslümanların, cemaatlerin, tarikatların ve de insanlığın hali!
Şimdi bizler için affetmek ne kadar zor değil mi?! Bağışlamak, barışmak ne kadar zor geliyor.
Pekiyi bu mevcut halimiz, Âlemlerin Efendisi’nin (asm) tatbikatına, yaşayışına, sünnetine ne kadar uygun?
Kırılamayan bir ego ve enaniyet! Bağnaz ve katı bir inat! Ben haklıyım iddiasındaki bir gurur! Kimlere küsmüş, kimlerin üzerini çizik çekmiş, kimlere burun kıvırmışsak bir yol bulmak lâzım değil mi!
Sadece, arkadaş, dost değil; üç beş kuruşluk geçici dünya malı veya birkaç kırıcı söz için anne babaya, kardeşlere, akrabaya, komşuya bile küsüp selâmı sabahı kesip üzerlerini çizmişsek! Bunu nasıl, kime, neyle izah edebiliriz ki!
İkrime (ra) geçmişindeki bunca akla sığmayacak İslâm ve Hz. Peygamber (asm) düşmanlığının yanında, enaniyetini -hanımının vasıtasıyla da olsa- kırarak affedilenlerden biri oldu! Adının yanına ilkönce “radiyallahu anh” sonra da “şehit” ünvanını yazdırdı!
Affeden bir Peygamber (asm), affı meşrû şekilde kullanmayı emreden bir Kur’ân ve İslâm’la müşerref olan bizler! Affetme ve helâlleşmek yüce hasletler!
Affedilmek Cenneti kazanmaya vesile! Affeden, hakkından vazgeçen, helâlleşen olmayı düşünmeyecek miyiz?
Korona Musîbetiyle Âlemlerin yaratıcısı Allah (cc) bütün insanlığa bir ders, ikaz ve ihtar verdi! Bayramla bize bir lütufta bulundu! Bu lütfu değerlendirmek, dinin, aklın, vicdanın ve hayatın gereğidir. İbret, basiret, feraset, iyi niyet, rahmet ve bereketi gönül dünyalarımızda gündeme oturtsak!
Toplum olarak, mükâfatını ve karşılığını yalnızca Allah’tan bekleyerek bir helâlleşmek, Allah için bir adım atmak! Bir kapı tıklatmak! Belki bir telefon çaldırıp, bir tebessüm etmeyi denemek!
Hz. Peygamberin (asm), İkrime’nin hidayet vesilesi olacak ola; yanındakilere “Hiç kimse babası (Ebu Cehil) hakkında kötü bir söz etmesin” nezaket, feraset, insana ve nesline saygısını bir düşünmek!
Alnımız çatlarcasına düşünüp, biraz kendimizi zorlasak! Kazanan mı kaybeden mi oluruz?
Gönül ve ruh dünyamızın; dünya ve ahiret hayatımızın Cennet kokularıyla süslenmesini temenni ediyorum.
Gül kokulu Nuru Muhammedî Hz. Peygambere (asm) ve güzide sahabelerine salât ve selâm olsun diyorum. Amin.
Benzer konuda makaleler:
- İkrime İbn Ebî Cehil (575 – 634)
- Haris İbn Hişam (?-639)
- Suskunluktan cesaret alan ülke
- Bizim gözlerimiz ne zaman açılacak?
- Kur’ân düşünmeyi emreder
- Cemre
- Fahr-i Kâinat Efendimiz (asm)
- Yâ Rab! Kadir Gecesi hürmetine merhamet et!
- Dünya tarihinin seyri orada değişti
- Kuran´da hidâyet kavramı
İlk yorum yapan olun